Red Hot Chili-hondje, Yak aanval en de Horlepiep

18 april: BUMTHANG - CHOKOR TOE (NASFEY)

Vandaag beginnen we aan onze trek door de Bumthang regio, een regio die wel wat weg schijnt te hebben van Zwitserland. De bergen zijn vooral bebost met pijnbomen en dennenbomen en het is hier heel erg groen. Het eerste deel wandelen we langs boerderijen en door dorpjes, later door prachtige groene valleien met leuke paarse bloemetjes, totdat Pema ons tegemoet komt lopen. Dat betekent dat we bijna bij de lunchplek zijn! We lopen nog ruim een half uur door totdat de heren besluiten dat ze de juiste picknickplek hebben gevonden.....
Nou zijn we langs zoveel frisse, mooie, bloemrijke en idyllische plekjes gelopen en nu kiezen zij een plek uit tussen een aantal afthanse barakken waarvan niemand weet wie ze daar ooit gebouwd heeft en waarom. Maar goed, daar gaan we eten, er worden stoelen geïmproviseerd van houtblokken en er wordt een hele lading eten uitgestald wat Pema mee heeft gebracht in de auto. Er komt ook een broodmagere hond aan gelopen die zo te zien ook nog ergens puppies moet hebben. Pema probeert haar een paar keer weg te jagen maar dat lukt niet, ze komt gewoon weer terug en gaat heel bescheiden liggen wachten of er iets over blijft.... ik voel me bijna schuldig bij elke hap die ik in mijn mond stop en we maken Pema duidelijk dat alle restjes voor de hond zullen zijn.
Er is rijst, aardappelen in kaassaus, aubergines, bloemkool en natuurlijk de vertrouwde goeie hete chili cheese. Voor Pema en Nima is er ook nog een vleesgerecht met grote rode pepers. Alle restjes gaan uiteindelijk naar de hond, ze eet echt alles op, zelfs de chilipepers die wij er juist voor haar uit hadden gehaald en weg hadden gegooid........ het arme beest is vel over been!
Na de lunch klauteren we nog even omhoog naar de ruïnes van een fort wat ooit gebouwd was om een Tibetaanse invasie af te weren. Daarna gaan we verder richting ons farmhouse van vandaag. Onderweg komen we langs een school waar een 'puja' aan de gang is, een jaarlijks terugkerend ritueel om het kwaad weer voor een jaar af weren, met allerlei bijbehorende festiviteiten. De kinderen, allemaal in traditionele kleding, poseren maar al te graag voor Tibi's camera!
Bij het farmhouse kunnen we nog lekker even buiten in de zon zitten, Nima regelt wat ara, wij hebben nog wat zoutjes, heerlijk. Later schuiven we aan in de keuken, daar is het beter dan in het koude gastengedeelte. Voor de gasten is er een speciale mooie kamer met bankjes, maar in de keuken zitten we warm en gezellig met z'n allen (inclusief rat), ook al zitten we op de grond. De badkamer is ook tamelijk okee, binnenshuis, met een normale wc en zelfs een boiler, alleen een beetje jammer dat we geen handdoeken bij ons hebben!
Tegen 20 uur gaan we richting bed! Het is heel koud, gelukkig hebben we een hele stapel dekens op ons bed op de grond.

19 april: CHOKOR TOE (NASFEY) - TAHUNG (TANG) via FEBILA PAS (3597 m.)

Ondanks het harde koude bed en wat ondefinieerbare insecten hebben we lekker geslapen. We ontbijten ook weer gewoon in de keuken met alle anderen en om 8 uur vertrekken we met Pema die ons naar het startpunt van vandaag brengt. Om half 9 gaan we verder met onze trek. De omgeving is vochtig, de bomen en takken zijn overwoekerd door mossen, het voelt heel spooky, het is doodstil...alleen onze voetstappen zijn hoorbaar en af ten toe een enkele vogel. We klimmen en klimmen, 3 uur lang, van 2900 meter tot bijna 3600 meter. Langzaam verandert het landschap, minder mossen, meer rododendrons, prachtige bloemen....en uiteindelijk bereiken we de pas. Hoera!!
Daar eten we onze picknicklunch en knopen we allebei ons gezegende rode koordje wat we 3 dagen om moesten houden in een mooie grote rododendron.
Daarna gaat het pad vrijwel alleen nog naar beneden, soms over stenige paden, dan weer hele stukken gras. We komen 2 yaks tegen, een moeder met een niet meer zo klein kind, maar aangezien ze door blijft lopen richting ons terwijl ik een foto maak, vindt Nima dat we door moeten lopen. Moeder zou haar kind wellicht nog willen verdedigen. Ze blijven achter ons aan lopen en Nima zwaait wat met zijn rugzak en alhoewel hij daar weinig indruk mee lijkt te maken blijven ze wel staan. We lopen snel verder! Totdat we hoefgetrappel horen......
De yaks komen in volle galop achter ons aan en we lopen inmiddels op een heel smal pad met aan de ene kant een bergwand en aan de andere kant een afgrond..... Tibi hoorde het 't eerst en riep 'omhóóóóg!!!!!!' Hij stond zelf binnen no time boven op die heuvel, ik ben op de een of andere manier bijna 2 meter omhoog gesprongen en zat als een sticker aan de bergwand vastgekleefd en Nima is aan de andere kant van het pad gevallen terwijl de yaks langs stormden! Gelukkig werd Nima's val gebroken door de struiken en hij was snel weer boven, doodsbenauwd dat wij onder de voet waren gelopen maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen!!!!! Ik heb nog minstens een half uur last gehad van knikkende knieën en heb vanaf nu een diep ontzag voor yaks! Ze lijken zo aaibaar met hun krullebol en leuke lange haren, maar intussen..... Van de zenuwen hebben we later nog wel flink de slappe lach gehad...... joehoehhh, we hebben een yak-aanval overleefd!!

Tegen drieën bereiken we het farmhouse, de ontvangst is superhartelijk, de hele familie komt er aan te pas. We krijgen thee, biscuitjes en ara, en ze vragen of we het leuk vinden als er wat meisjes uit het dorp voor ons komen zingen en dansen. Dat lijkt ons natuurlijk geweldig. Uiteraard moeten we er wel wat voor betalen, maar daar help je dan de hele dorpsgemeenschap weer mee. Ze gaan het regelen voor na het eten.
Dan vraagt Nima of Tibi zijn Gho, de nationale mannendracht, een keer wil aantrekken, en zo wordt Tibi omgetoverd tot een echte Bhutanees. De dames vinden dat ik niet kan achterblijven en halen voor mij hun beste Kira en mooiste bloeses uit de mottenballen. Ze kleden mij gezamenlijk aan, het zit erg ingewikkeld in elkaar en draagt niet comfortabel, maar het is wel mooi! We maken een aantal foto's, ook samen met hen, en kleden ons daarna gauw weer terug om.
Na het eten komen er 6 dames om te zingen en te dansen, en ook onze gastvrouw doet mee. Het is ontzettend leuk, de ara vloeit rijkelijk en het halve dorp druppelt zo langzamerhand binnen! Op een gegeven moment zitten er minstens 30 mensen en het wordt een echt feest! Wij moeten ook meedansen met de dames, dat lukt ook prima want echt ingewikkeld is het niet. Nima doet op een gegeven moment ook mee en zelfs Pema doet zijn voeten van de vloer. Dan willen ze ineens dat wij ook iets laten zien.... Zij dansen op hun eigen zang, maar wij hebben muziek nodig en dat hebben we natuurlijk niet, er is echter geen ontkomen aan. We zingen en dansen de Boanopstekker, we doen de Horlepiep en zingen al dansend de passen voor de Hakketoone (hak en teen en 1-2-3, hak en teen en uit elkaar...enz). Uiteraard kregen we een donderend applaus....
Aan het einde van de avond zijn er over en weer heel veel bedankjes en mooie woorden uitgesproken waar weer ara op gedronken moest worden en tot slot hebben we iedereen omhelst. Wat een supergeweldige avond was het, de allerleukste avond in Bhutan!!!
Het was ook heel authentiek, dit soort zingen en dansen worden nog altijd uitgevoerd op speciale gelegenheden. Dit was dus ook zo'n speciale gelegenheid, ze hebben hooguit 5x per jaar gasten, het dorp ligt namelijk bijna 2 uur van de highway af over een hobbeldebobbelweg dus daar ga je niet voor een nachtje naar toe. Er komen dus eigenlijk alleen mensen die de trek doen, maar de meesten kamperen. Bovendien vertellen ze dat ook niet elke toerist belangstelling heeft voor het dansen en zingen dus ze vonden het geweldig dat wij dat wel graag wilden zien en dat wij belangstelling toonden voor hun cultuur.

xxx