Stress, stress en nog meer stress



1 december - Yacutinga

Onze laatste dag beginnen we ‘s morgens om 6.30 met een wandeling o.l.v. Xavier waarbij we worden achtervolgd door hordes muggen. Hij heeft een grote machete bij zich en vertelt onderweg het een en ander over de planten en de bomen in de jungle, we horen 2 pecari’s met veel gesnurk wegschieten en zien later in de verte een kleine capibara. Helaas geen apen, geen toekans en ook geen jaguars of poema’s.

Om 8.30 zijn we terug voor het ontbijt en daar nemen we afscheid van de Oostenrijkers. De 2 Argentijnse dames zijn gistermiddag al vertrokken dus we blijven nu met z’n tweetjes moederziel alleen over…

Op de terugweg na het ontbijt zien we trouwens alweer zo’n superschattig gordeldier grasduinen tussen de begroeiing.

Daarna blijven we tot de lunch op de kamer. We weten echt niet wat we hier anders moeten doen met al die vliegen en hongerige muggen. Na de lunch zoeken we een hangmat in de schaduw maar Tibi houdt het niet zo lang vol. Ik lees er uiteindelijk wel mijn hele boek uit terwijl er af en toe een gigantische hagedis voorbij schuifelt. Het is zo tegenstrijdig, het is hier schitterend mooi met die jungle om ons heen, maar tegelijkertijd worden we gestoord van alle muggen en vliegen en kun je sowieso alleen buiten zitten in de schaduw. In de zon is het veel te heet.

‘s Avonds na het eten maken we met Xavier nog een spannende jungle-wandeling in het pikkedonker. We zien een uil, een grote spin, vuurvliegjes en nog wat andere insecten. De grotere dieren slapen… en na nog een glaasje wijn bij de bar van Fernando gaan wij ook slapen,onze laatste nacht in Argentinië!

2 december - De meest stressvolle terugreis ooit

Om 10 uur vertrekken we met Xavier weer richting Iguazu. Hij neemt een andere weg, maar ook deze loopt voor een groot deel door het Nationale Park en is dus onverhard. We zien wederom honderden vlinders en nog 1 neusbeertje met jonkies. Tot zover alles oké.

Bij het benzinestation worden we weer overgedragen aan een chauffeur die ons naar het vliegveld moet brengen. Gelukkig had Xavier ons verteld dat we naar het vliegveld van Iguacu (met een c) in Brazilië moesten en niet naar Iguazu (met een z) in Argentinië…. Dat ging bijna mis, want de chauffeur bleek niet zo goed op zijn blaadje te hebben gekeken.

Het volgende dat niet zo lekker ging was het inchecken in Iguacu. Online inchecken was ons helaas niet gelukt, de link die KLM had geappt werkte niet. Maar ook de dame achter de balie kreeg het niet voor elkaar om ons in te checken voor beide vluchten en de koffers door te labelen naar Amsterdam. Ze is wel een half uur bezig geweest, liet mij meekijken op haar scherm (net of dat zou helpen…), haalde er een supervisor bij, maar het uiteindelijke resultaat was een boardingpass tot Sao Paulo waar we de koffers moesten ophalen, ruim 10 minuten naar een andere terminal moesten lopen en dan opnieuw moesten inchecken voor Amsterdam.

Pfff, stressvol, we hadden daar wel 2 uur en 3 kwartier, maar wat als er vertraging zou zijn….???

We landden slechts 3 minuutjes te laat in Sao Paulo, alleen, de bagage liet nogal op zich wachten. Toen we die eindelijk hadden was het echt heel ver lopen naar Terminal 3 en bovendien was dat slecht aangegeven.Toen we daar aankwamen hadden we nog geen 2 uur meer. Zoeken, zoeken, zoeken naar inchecken voor KLM, schrikken van de werkelijk eindeloze rij voor de balies H, zoeken of het anders kon, geprobeerd via de automaat maar nee, die kon onze boeking niet vinden en online lukte het ook niet. Net iets meer dan een uur voor vertrek waren we aan de beurt, maar die meneer kon onze boeking ook niet vinden. Die bleek namelijk gecanceld! Huh??? Wij waren een “No show”volgens zijn computer. Met onze boardingpassen van Iguacu naar Sao Paulo konden we gelukkig bewijzen dat we die vlucht toch echt wel hadden gemaakt en gelukkig kon hij de annulering nog ongedaan maken. Pfiew. Hij heeft wel die andere boardingpassen gehouden als bewijs dat zijn handelingen terecht waren. Goed, over een kwartier begint het instappen, maar we moeten nog door de bagagecontrole en door de paspoortcontrole en dan nog naar de gate en overal staan eindeloos slingerende rijen… maar, we hebben het gehaald, we konden rechtstreeks het vliegtuig inlopen tijdens“the final call”.We kunnen het bijna niet geloven als we eenmaal op onze plek zitten en behalve rijen hebben we verder niets gezien van het vliegveld.

De vlucht ging verder prima, maar dan kom je aan op Schiphol, het meest beschamende vliegveld ter wereld. Het begon al in de slurf, een rij die dan weer stil stond en dan weer heel traag voortschuifelde. Bleek dat de paspoorten gecontroleerd werden bij de uitgang van de slurf. Waarom in ‘s hemelsnaam? Dat weet niemand.

Vervolgens weer zo’n eindeloze rij voor de paspoortcontrole richting de bagagehal.

Oh, maar met Nederlandse paspoorten mogen we naar een andere paspoortcontrole! Maar, of dat nou beter was…? Een heel eind lopen door een soort aanbouw en dan stilstaan in de kou, stukje lopen, stilstaan, stukje lopen, stilstaan… en dan kom je eindelijk in de hal met de douanehokjes. Weer slingerende rijen…. Pas na ruim een uur waren we dan eindelijk bij de bagageband waar onze koffers al aankwamen. Maar toen moesten we nog met de bus naar P3. Die bus liet ook nog al op zich wachten en ook daar stonden rijen mensen. De eerste bus hebben we moeten laten gaan, daar pasten we niet meer bij en het het was koud, het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen! Ruim anderhalf uur na de landing waren we ei-ei-eindelijk bij de auto.

We hebben weer vakantie nodig na deze reis-stress!!!!

En nu zijn we thuis en nu missen we Brenda pas echt, echt heel erg. In Argentinië leek het na de eerste enorme schok een abstract gegeven, het kon gewoon niet waar zijn, maar nee, ze is er echt niet meer…

Een half leeg huis… gelukkig is Zoya er nog en die is superblij dat we er weer zijn. Zij moet ook wennen aan een leven zonder Brenda en voelde zich vast eenzaam ondanks de liefdevolle zorgen van Sandra [e-38] Jouke.