13/14 nov ‘22: A’dam - Buenos Aires - San Antonio

Op 13 november om 16.30 u trokken we de deur achter ons dicht om richting Schiphol te vertrekken. Erg spannend want je hebt tegenwoordig geen idee wat je daar te wachten staat aan rijen...! Dat bleek echter heel erg mee te vallen, binnen anderhalf uur waren we overal doorheen en hadden we nog ruim de tijd om lekker ergens te eten voor die lange zit van 13,5 uur naar Buenos Aires.

In het vliegtuig hebben we blijkbaar toch wat kunnen slapen want ineens was het nog maar een paar uurtjes.

Nog een beetje lezen, een ontbijtje en voor we het wisten stonden we met koffers en al in de aankomsthal waar we werden opgewacht door Jorge voor de transfer naar San Antonio de Areco, een plaats op het platteland, 160 km van Buenos Aires. Hier mogen we een paar dagen lekker acclimatiseren en bijkomen van de reis.

Tja, het was bewolkt, regende zelfs een beetje, er waren veel files rondom Buenos Aires, het waaide hard en de chauffeur had geen idee waar hij ons moest droppen. Toen hij eindelijk de ingang van Estancia El Ombu de Areco gevonden had wist hij niet waar de receptie was dus hij bleef doorrijden totdat de auto vast kwam te zitten in de modder.

En zo kwamen wij uiteindelijk glibberend en glijdend aan nadat we met koffer en al onder een hek door waren gekropen.

Het grote avontuur was duidelijk begonnen!

Een echte receptie was er niet, we werden in de tuin ontvangen door een dame die ons een rondleiding gaf over de estancia, langs het zwembad en het restaurant waarna ze ons achterliet in de enorme tuin waar we met koffie konden wachten tot onze kamer schoongemaakt was. Er zijn heel veel honden, ontzettend veel paarden en ook nog wat schapen. Vanmiddag om 16 uur mogen we mee op een rit.

Alexis, een enthousiaste man die hier van alles regelt, zei dat we met ene Diego moesten praten als we morgen een “gevorderden-rit” zouden willen maken, vanmiddag is een staprit. Vervolgens bracht hij ons wijn en heerlijke vega empanadas want lunch is pas om 13.30.

Voor de lunch staan er op de galerij voor onze kamer prachtig gedekte tafels met per tafel een fles Malbec. Argentinië, het land van heel veel lekkere wijn!!!

Er zijn veel dagjesmensen die komen voor een ritje te paard en die dan na de lunch weer vertrekken. De rit van 16 uur is alleen voor gasten van de Estancia.

Om half 2 luidt de bel en mogen we aanschuiven, en gelukkig blijken we hier in het land van de steaks ook heerlijk vega te kunnen eten.

De gaucho’s met hun grote, ronde alpino-achtige petten zijn erg veelzijdig, ze zorgen voor de paarden, begeleiden de ritten, delen vlees uit tijdens de lunch, ze maken muziek en ze dansen! Wat een sfeertje, heerlijk koloniaal.

Om 16 uur melden we ons voor de rit, samen met een Finse, een Duitse en een Frans stel dat op huwelijksreis is. Wij zessen worden begeleid door wel 3 gaucho’s! Mijn paard heet Champa en ze stapt stevig door. Tibi zit op een grote schimmel. Het blijft een staprit, de Fransman heeft nog nooit eerder op een paard gezeten en de Duitse ook niet. Ze is wel in vol ornaat, ze had paardrijlessen willen gaan nemen, maar toen kreeg ze iets aan haar rug en is het er nooit meer van gekomen.Het ritje duurt nog geen 3 kwartier, maar de omgeving is wijds en prachtig, we kunnen ons niet voorstellen dat we vanmorgen pas zijn aangekomen!

Het diner is pas om 20 uur, maar rond 19 uur willen we vast een glaasje wijn drinken. Een glas wijn bljikt echter onmogelijk, hier gaat alles gewoon per fles (en is ook nog eens allemaal inbegrepen).

Alle tafeltjes waren apart gedekt, 2x een 1-persoonstafel voor de Finse en de Duitse en 2 x een 2-persoonstafel voor de Fransen en voor ons. Uiteindelijk zijn we gezellig met z’n allen aan 1 tafel gaan zitten met 4 flessen wijn (tja, 1 per tafel) en zo eindigde dag 1 dus heel gezellig