Merlin, Drifter, Peaches en Possum

7 juni: Sundance Guest Ranch

Hoe leuk Whistler ook was, het is ook klein en dus is het prima om weer te gaan.

We gaan naar de Sundance Guest Ranch voor een paardrij-avontuur.

Om te beginnen is het adres volledig onbekend voor de GPS, gelukkig komen we eruit met google Maps en moeten we dus iets anders invullen dan in de reispapieren staat….

In Pemberton maken we een ontbijtstop en daarna kruip ik voor de verandering eens achter het stuur.

De route kronkelt dwars door de bergen en ergens onderweg zien we plots een zwarte beer! Gewoon langs de weg!!! Echt een wow-moment. Geen foto…, ik kon niet zomaar stoppen en laat wijselijk in het midden of ik dat had gedaan als het wel zou hebben gekund.

Voor de lunch stoppen we in Lillooet. Een vreemde naam en een nog vreemdere plek. Robby, de dorpsgek die midden in het restaurant zat te eten, wees ons een tafeltje aan en wees ons ook op het bord met de specials van vandaag.En hij bracht zijn eigen bord naar de keuken. Hij mag dat, iedereen kent hem.

Als we tegen half 4 aankomen op de ranch is het 34 graden! Het is echt belachelijk heet voor de tijd van het jaar. De middagrit is daarom verplaatst naar de avond, dus voor ons een geluk, wij kunnen gelijk op pad vanavond na het diner wat om 17.30 begint. We zitten aan tafel met Dave en zijn vrouw, enthousiaste mensen uit Vancouver die hier regelmatig terugkomen.

De ranch-regels zijn hier erg streng. We moeten vanavond eerst een level 1 rit maken, dat betekent alleen maar stappen. Daarna mogen we morgenochtend door naar level 2, d.w.z. 1 drafje erbij en 1 galopje. En pas daarna mogen we op een level 3 rit met 3 galopjes!

Hmm…

Oh, en onze schoenen zijn niet goed, we moeten verplicht cowboyboots huren (daar gaat hun fooi..), maar daarentegen hoeven we geen cap op. Tja.

Mijn paard heet Merlin, ze noemen hem een ‘grumpy old man’, maar hij ziet er wel doddig uit met al z’n stippen. Hij is half appaloosa, half pony. Hij doet erg lelijk naar andere paarden maar is heel lief voor mensen.

Tibi rijdt op Drifter, een mooie bruin-grijze merrie.

De rit is prachtig. De omgeving is helemaal anders dan op Vancouver Island. Het is hier droger en kaler en het is nog steeds warm!

Als we terug zijn krijgen we dessert en kaasjes. Uiteraard nemen we er een wijntje en een biertje bij. Ze hebben hier Modelo en dat brengt toch wel herinneringen boven aan een bepaald paard met de naam van dit bier en brandweer, politie en ambulance in de woestijn van Arizona…!



8 juni: Yes, level 2 en level 3 voltooid!

Na het ontbijt gaan we op onze level 2 rit. We hebben dezelfde paarden (alhoewel ze er hier wel 100 hebben). Er vertrekken verschillende groepen tegelijk, een groep heeft maximaal 6 tot 8 ruiters en 1 of 2 wranglers, en elke groep neemt een andere route.

Het ging voor ons flink bergopwaarts, Merlin moest er hard van hijgen want ook vandaag is het weer heet! En heiig, van de rook van de bosbranden die op verschillende plekken woeden, maar we ruiken het niet.

Na de lunch doen we niet veel. Beetje suffen, beetje schrijven, puzzelen en lezen, het is echt te warm voor iets anders. Zelfs het zwembad is niet zo aantrekkelijk, binnen is het koeler!

Om 19 uur is er dus weer een avondrit en nu mogen we level 3. Joehoeh! Mijn gestippelde Merlin staat weer klaar, maar Tibi had om een ander paard gevraagd en krijgt nu een mooie palomino: Peaches. We zijn met 6 plus een zenuwachtige wrangler die hier net 4 weken werkt met een zenuwachtig paard. Twee meiden kunnen goed rijden (en wij ook natuurlijk..) maar de andere 2 dames…. ze laten de paarden steeds even grazen, laten hun bril vallen, laten de teugels over het hoofd van hun paard vallen en tijdens de galop gaat er zelfs eentje helemaal van het pad af. Tja. We galopperen niet zo veel als zou “moeten”, op een level 3 rit hoor je 3 x te galopperen, want het is nog steeds bloedheet. Maar de omgeving blijft mooi en de zonsondergang is schitterend.

Tja, de ranch… ze hebben veel terugkerende gasten, vooral Canadezen, maar daar zullen wij niet bij gaan horen. Het is ons veel te massaal. 100 paarden, max 50 gasten, maar dat betekent dus ook dat er max 50 paarden uitrijden per keer. Weliswaar in groepjes, maar wel allemaal tegelijk en soms zitten er 2 groepen vlak achter elkaar dus moet de ene groep wachten tot de andere groep zijn galopje heeft gedaan op het daarvoor bestemde pad.

De algemene regels begrijp ik ergens wel, maar als je gewoon normaal kan rijden is al dat gezemel wel irritant. Bijvoorbeeld al dat gedoe met die levels 1, 2 en 3 waar uiteindelijk toch niemand kijkt of je echt wel kan rijden. En ik wou bijv mijn stijgbeugels 1 gaatje korter. De wrangler doet 2 gaatjes want “dat leek haar beter” en ze wou ze verdorie echt niet meer langer maken! Ik heb gezegd dat ik het dan zelf wel zou doen! Toen deed ze het dan toch maar, zij het met tegenzin. Je mag niet rijden en zelfs niet stilstaan met je voeten uit de beugels (lekker toch gedaan), je mag je telefoon niet meenemen om foto’s te maken (lekker toch gedaan), verplicht cowboylaarzen huren, wranglers willen je geen paard adviseren, want als je er daarna om vraagt en je valt eraf zijn ze bang dat zij de schuld krijgen. Ze vragen bij elk van de 3 galopjes minstens 3 x of iedereen er wel klaar voor is en waarschuwen zoveel dat je bijna denkt dat je iets onmogelijks moet gaan doen. Kortom, we ergeren ons best zo af en toe! Maar vooruit, de paarden worden wel goed verzorgd, de spullen zijn in orde en de omgeving maakt verder alles goed. In gesprekken met herhaalgasten blijkt dat zij ook merken dat er steeds meer onzinnige regeltjes komen en dat het niet meer is wat het ooit was. Jammer hoor!

9 juni: Merlin en Peaches, Possum en Peaches!

Blijkbaar hadden ze wel lering getrokken uit het groepje van gisteravond. Vanmorgen waren we maar met z’n vieren, die 2 meiden en wij. Plus een wrangler uiteraard. Goede rit, 3 x een goede galop met een gemiddelde galopsnelheid van 20 km per uur. Dat haal ik meestal niet met Alter! Ik had de rit keurig geregistreerd in Equilab, maar dat is op een of andere miraculeuze wijze helaas inmiddels weer verdwenen….

Galop wel weer met de nodige waarschuwingen… :Bochtig pad! Bomen! Dus bukken voor takken! Goed sturen! En uiteraard viel dat dus allemaal weer hartstikke mee.

Na de lunch gaan we weer. Het is afgekoeld tot ongeveer 25 graden, af en toe druppelt het een beetje en het waait flink, dus de middagrit gaat door. Ik krijg ineens een ander paard, Possum. Een grote donkerbruine, ongeveer net zo oud als Merlin (zo’n 22 jaar) en niet al te snel… De meeste paarden lopen het liefst met de neus in de kont van de voorganger, Possum even naar links of rechts sturen bleek niet gemakkelijk. Echte goeie toeristenpaarden dus. Merlin was fijner.

‘s Avonds gezellig gekletst met Tracy en haar zus, zij komen hier al van kind af aan maar vinden het ook minder leuk als vroeger en zijn ook verbaasd over de levels 1, 2 en 3. De dochter van Tracy had nog nooit paard gereden en deed hier een level 1, en vervolgens ook gewoon level 2 en 3. Dus de 2e keer dat dat meisje op een paard zat vloog ze al in een snelle galop over de stenige paden…