Bhutan -> India -> Nederland: Epiloog

24 april: TRASHIGANG - SAMDRUP JONGKHAR

Ik voel me intens verdrietig om Bhutan te moeten verlaten! Ik verheug me op onze vrienden, de poesjes en Hunter, maar het is hier zó vredig en zó relaxed......
Als ik denk aan al die gestresste Hollanders op de weg, in de trein en in de rijen voor de kassa's bij AH word ik nu al lichtelijk wanhopig.
Ik ben wel klaar met bochtjes hobbelen door de bergen en ook met de Dzongs, tempels en stupa's, maar dit land met haar mystieke, vredige, kalme sfeer heeft mijn hart gestolen! Ik zou dit gevoel vast willen houden, maar ben bang dat ik binnen de kortste tijd weer mee gesleurd zal worden in het hectische westerse leven.....

Tja. Samdrup Jongkhar is een grensstad vlakbij India. De bergen zijn gekrompen, we zitten laag en het is hier heeeet....het is 39 graden en het is avond!
Het laatste deel van de weg was bijzonder goed, de wegverbreding was daar klaar. Hoe die wegwerkers dat zo netjes voor elkaar hebben gekregen zal mij altijd een raadsel blijven want het is hier allemaal handwerk!! Met dynamiet wordt een stuk berg weggewerkt, een deel van de rotsblokken wordt afgevoerd en een deel wordt met een bijl aan stukjes gehakt, daar gaat dan zand overheen en dat moet dan een tijdje 'ingereden' worden. Daarna wordt het handmatig geasfalteerd. Op plekken waar ze bezig zijn zie je geen logica en kan je je niet voorstellen dat het ooit wat wordt, maar toch wordt het uiteindelijk dus een prima weg!!
Onderweg hebben we een vreselijk ongeluk gezien, er was een vrachtwagen in een ravijn gestort. De chauffeur heeft het niet overleefd, het lichaam zat nog in de cabine maar dat konden we gelukkig niet zien. Men mocht nergens aankomen voordat de politie er was, en die liet bijzonder lang op zich wachten. Hier wordt niet met sirenes gereden, er kwam op een gegeven moment 1 politiewagentje kalmpjes aangetufd. Bij ons waren er minstens 4 motoragenten, 3 politiewagens, de brandweer en een ambulance met alle toeters en bellen heen gescheurd, maar ja, hoe erg het ook is en hoe raar het misschien ook klinkt......de chauffeur was toch al dood, dus waarom haasten als dat niet meer nodig is....? Hebben ze niet een beetje gelijk???

Inclusief picknick-lunchpauze hebben we er bijna 7 uur over gedaan om hier te komen. Inmiddels zijn we ook al officieel Bhutan uit per morgen, de stempel staat al in ons paspoort. We drinken in de stad nog een biertje met Nima, en Pema drinkt een sapje. Vanavond eten we met z'n vieren, en daarna wordt het afscheid een feit.
Zij vertrekken morgenochtend om 6 uur richting huis, wij worden rond half 10 opgehaald door een Indiase chauffeur.
Ik zal Nima en Pema ontzettend missen, hun vriendelijkheid en hun voorkomendheid..
Ik zal de koeien missen die vaak doodgemoedereerd midden op de weg staan of zelfs liggen...
Ik zal de vriendelijke zwerfhondjes missen die overal vol vertrouwen liggen te slapen....
Ik zal de overal vrolijk wapperende gebedsvlaggen missen...
Ik zal de schitterende natuur, de heerlijke frisse lucht, maar ook de ganja-geuren missen die af en toe onze neus strelen. Ganja is hier onkruid en groeit gewoon in het wild....!
Tot slot zal ik vooral de heerlijk relaxte sfeer missen!

25 -26 april: SAMDRUP JONGKHAR - GUWAHATI - DELHI - AUSTERLITZ

Na een koude douche vertrekken we keurig om half 10. Eerst willen we naar de bank om de overgebleven Ngultrum in te wisselen. Bij bank 1 deden ze dat niet, bij bank 2 hadden ze geen geld...... en een bank 3 was er niet en ik had er nog 5500!! Gelukkig kon de chauffeur een dealtje maken en hebben we het kunnen omwisselen in roepies. Die hebben we toch nog wel nodig.
Om 10 uur reden we de grenspoort door. Het is een echte poort, en we hebben geluk want gisteren en eergisteren was hij dicht! Er werd gestaakt aan Indiase zijde vanwege de verkiezingen.....Als we dus toen hadden moeten vertrekken hadden we wel een probleempje gehad!
Direct na de poort is de sfeer anders, we zitten duidelijk weer in het chaotische India.
Na 4 km is er een zeer onopvallend immigratie checkpoint waar we onze paspoorten moeten laten afstempelen. Het is een armzalig kantoortje en op het absoluut niet arbo-technisch verantwoorde buro liggen een schrift, een pen, een stempel en een stempelkussen, een douanier is echter nergens te bekennen. Na een minuut of 5 komt ie op z'n teenslippers aangeslofd, verder draagt hij een t-shirt en een broek die het midden houdt tussen een pyamabroek en een trainingsbroek. Hij schrijft onze gegevens met een streng gezicht in het schrift en stempelt vervolgens onze paspoorten af en schenkt ons een minuscule glimlach.
Na 2,5 uur toeteren, koeien omzeilen, tussen fietsen, brommers en riksja's door manoeuvreren en vele bizarre inhaalmanoeuvres komen we veilig aan op het vliegveld, het is in India dan 12 uur, onze vlucht gaat om 17.40....

Het gaat allemaal op zijn Indiaas. We staan in de rij en iemand mompelt iets maar wij snappen het niet. Komen we bij de balie, blijkt dat voor het inchecken de koffers moeten worden gecontroleerd. Konden we daarna dus weer achter aansluiten. Toen moesten we op een andere plek overbagage gaan betalen, daarna werd de handbagage gecontroleerd, daarvoor kregen we een stempel. Bij het instappen gebeurde dat nogmaals en kregen we dus ook nogmaals een stempel....
Maar, we zijn aangekomen in Delhi. En nu moeten we wachten tot 3 uur vannacht.....

KLM celebrates King's Day! De Indiërs achter de incheckbalies zitten met oranje kroontjes op hun hoofd! De controles zijn op het belachelijke af. Voordat we uiteindelijk in het vliegtuig mogen stappen zijn ons paspoort + instapkaart minstens 10 keer bekeken en zijn we vele stempeltjes rijker. Zo houden ze de mensen dus aan het werk.....
Het vliegveld is groot en modern, het is net 4 jaar oud. Er zijn alleen maar winkels met dure merken en zelfs de tax-free winkels zijn duur, we kopen dus niks!

De vlucht verloopt voorspoedig, de trein rijdt op tijd, in Driebergen-Zeist worden we opgewacht en na ruim 30 uur reizen zijn we dan nu eindelijk weer thuis....!

Tot een volgende reis!!!!! xxx