Uloybukt: Husky’s en Noorderlicht

Yess! Vandaag gaan we met de husky’s op pad! 

Om klokslag 10 uur vertrekken we, met 9 personen in een 8-persoons busje, volgens Sven moet dat toch kunnen! Gewoon een beetje inschikken. Hij brengt ons vervolgens met een piepklein motorbootje naar de overkant van het fjord waar een ander busje klaar staat. Die chauffeur laat toch alsnog een heel extra busje komen voor die 9e persoon. Gelukkig maar, want de rit naar de kennel in Reisadalen duurt bijna 3 kwartier.

Onze gidsen zijn wederom buitenlandse jongens, dit keer een Duitser en een Fransman. Ze adviseren ons om toch echt een extra bivakmuts op te doen en minstens 2 paar handschoenen, liefst wanten, aan te trekken. Het is -/- 15,5 graden!

Iedereen moet zelf de honden het harnasje aan doen, ze vervolgens op hun achterpoten meenemen naar de slee en ze daar inspannen. Wij krijgen Bettina, Arctic, Sjakk en Cilla toegewezen. Elke hond ligt (nou ja, springt en blaft) aan een lange ketting voor het slaaphok met zijn of haar naam. Ze zijn allemaal dol enthousiast, lief en knuffelig, gek op aandacht. Het aanbrengen van het harnasje ging bij Arctic wat lastig, want die zat geen halve seconde stil, Cilla daarentegen was net een poesje en was supergewillig. Sjakk en Bettina zaten er tussen in. Het is ook belangrijk wie er voorop staan en wie achter. Bettina en Arctic stonden voor, Cilla en Sjakk stonden achter.

Iedereen had zijn honden ingespannen en we vertrokken maar niet…en we vertrokken maar niet… Waarom in ‘s hemelsnaam? Bleek dat er 2 honden aan een vrijpartij waren begonnen. Dus moesten we wachten. Met oorverdovend ongeduldig geblaf, gepiep en gejank om ons heen.

De honden staan te trappelen en rukken aan de slee, dus als we uiteindelijk kunnen gaan en langzaam de rem loslaten schiet de slee er schokkend vandoor. En dan is het ineens oorverdovend stil…..op trippelende pootjes en hondengehijg na. Af en toe moet er een hond poepen, maar dat kunnen ze al rennend. Ze rennen dan onelegant een stukje wijdbeens, schudden tegelijkertijd wat met hun kont en klaar!

De tocht is verrekte koud maar werkelijk schitterend. Prachtig besneeuwde bomen, bergen op de achtergrond, wanneer we omhoog gaan moet de bestuurder meesteppen, gaan we omlaag, dan moeten we een beetje remmen. We stoppen een paar keer om van “bestuurder” te wisselen, zodra we stilstaan begint het enthousiaste geblaf weer (woeff, waarom stoppen we nou, waff, ik was net zo lekker aan het rennen…).

Na ruim anderhalf uur komen we bij een soort hutje, daar parkeren we de sledes aan palen (wederom tot grote frustratie van de honden) en krijgen we koekjes, een in het vuur verwarmd broodje en warme chocolademelk. Het laatste stukje van de tocht duurt niet lang meer, maar vlak voordat we terug zijn worden we ineens ingehaald door 4 honden met een lege slee! Marion en Kees waren er in een bocht vanaf gekukeld toen de slee omsloeg. Ze hadden zich geen pijn gedaan want de sneeuw is zacht en diep, de Duitse gids heeft de honden met slee en al gevangen dus alles liep gelukkig met een sisser af.

Eenmaal terug bij de kennel moesten we allemaal onze honden weer losmaken en terugbrengen naar hun hokje. Lastig karweitje met bevroren vingers! Maar, het is gelukt en we hebben ze nog even flink geknuffeld als dank.

De chauffeur klaagde op de terugweg dat we allemaal naar hond roken…. Tja.

Terug in de lodge was het tijd voor koffie/thee met cake en daarna ben ik wederom met Marion de sauna met het mooiste uitzicht ooit in gedoken. Terwijl we daar heerlijk in de 2e zweetronde zaten te puffen werd er hard op het raam geklopt: noorderlicht alarm!!!! Wij meteen naar buiten natuurlijk en vanuit de jacuzzi hebben we toen van het noorderlicht zitten genieten tot we helemaal gerimpeld waren. Er kwam geen einde aan! Wat een adembenemend spektakel…!!!