Xi-an: veel mensen-modieus-herrie-weinig wifi

He he, na dagen klooien is het eindelijk weer gelukt om op internet te komen. Hierna zal het vast wel weer even duren, want morgen gaan we de echte binnenlanden in, richting "KleinTibet" en ik heb geen idee wat voor internetfaciliteiten ik daar kan verwachten!

Maar voor nu begin ik op zondag 17 oktober.

Al teruglezend zie ik dat er een stukje uit mijn verhaal over Hancheng verdwenen is bij het kopiëren, en wel het stukje over Danjiacun. Dit is een oorspronkelijk gebleven oud dorpje, met supersmalle straatjes, wat we bezocht hebben onder de niet erg inspirerende begeleiding van Chai Bo. Deze corpulente Chinees moest een gids voorstellen, maar hij sprak eigenlijk amper engels en als je hem wat vroeg antwoordde hij steevast met "whaaaat??"......
In Danjiacun wonen ongeveer 1400 mensen uit 2 families, de familie Dang en de familie Jia. De gezinnen (grootouders, ouders, kinderen) wonen in traditionele huizen, bestaand uit verschillende vertrekken rondom een binnenplaats die toegankelijk is via een poort.
Dit zal wel een heel toeristisch dorpje worden, een soort levend museum, wanneer het aantal toeristen toeneemt. Je moet er nu al toegang voor betalen!

Gisteravond hebben we in het hotel gegeten. Het was nog steeds onrustig en vreselijk druk, dus het leek ons niet verstandig om ons daartussen te mengen op zoek naar een leuk tentje. Het was weer een bizarre belevenis. We werden door een dame in een lange jurk naar de 3e etage gestuurd en daar was 1 tafel voor 4, verstopt in een nis, en gedekt voor 3. In China is 4 het ongeluksgetal, dus ik heb uiteindelijk ook geen servet gekregen, maar gelukkig nog wel stokjes.
Er was niet veel vegetarisch op het menu, behalve tomatensoep met ei. Dat heb ik besteld, maar het bleek kippensoep, met een stuk tomaat en ei.... En dat ondanks dat ik mijn briefje had laten zien waarop staat dat ik vegetarisch eet en het " ja ja ja" van de serveerster. In een straattent werkt dat dus beter dan in een luxe hotel!
Nou ja, 's middags had ik MacDonalds en mijn Vrienden van Starbucks bezocht, dus ik had niet echt honger.

Zondag zijn we naar het Terracottaleger geweest. Het was ruim een uur rijden en op zondagochtend is het verkeer net zo druk als bij ons doordeweeks in de spits. Als je ergens heen moet zorg je gewoon dat je je ertussen wringt als chauffeur. Hier geldt dat je hebt gewonnen zodra je de neus van je auto net voor die van een ander hebt weten te prutsen. Niemand stopt uit zichzelf, ook niet voor zebra's vol voetgangers die groen licht hebben. Auto's blijven dan -al dan niet toeterend- gewoon langzaam maar zeker doordrammen, en de politie staat er bij en kijkt er (niet)naar.
Op de snelwegen valt het echter mee, redelijk rustig, alleen auto's en geen fietsen of wandelaars. Echter ook daar kun je af en toe bijzonder vreemde taferelen aanschouwen, zoals een oud omaatje in een rolstoel dat de afrit af kwam zetten die wij net opgingen.....met een spookrijdende auto er achter aan ( o jee, Ma is weer op weg richting Beijing, we moeten haar stoppen....!). Maar goed, dit was echt wel een uitzondering (denk ik).

Het Terracottaleger is een grote toeristische happening. Je moet een half uur tussen de winkeltjes met troep door manoeuvreren en je de Engelssprekende (?) gidsen van het lijf slaan voordat je bij het daadwerkelijke museum bent aangeland. De tentoonstelling is ondergebracht in 3 verschillende gebouwen. Het eerste gebouw is donker en bevat verlichtte vitrines met paard-en -wagens, het 2e gebouw bevatte eigenlijk alleen reeds uitgegraven gebied en in het 3e gebouw waren ze dan, al die soldaten en hun paarden. Gemaakt van klei, voor een 15e eeuwse keizer die na zijn dood graag begeleid wilde worden door een compleet leger! Elke kleisoldaat heeft een ander gezicht, waarschijnlijk het gezicht van zijn maker. Het waren er heel veel, maar toch viel het me een beetje tegen, dat kwam waarschijnlijk door de entourage: een enorme hal, vergeven van de toeristen, waar je je moest verdringen om even een blik te werpen of een foto te maken. Als ik niet van te voren foto's had gezien van rijen soldaten in een blijkbaar serene stilte, was dat wellicht anders geweest. Maar, ik ben toch blij dat ik het gezien heb en dat geldt voor ons allemaal.
Dit Terracottaleger is bij toeval ontdekt door een boer. Uit dankbaarheid heeft hij een baantje in het museum gekregen. De man is nu 75 jaar. Ik denk dat het heel bizar moet zijn voor hem om te zien wat hij met zijn vondst heeft ontketend!

Verder blijft Xi-an toch heel anders dan Beijing. Het is hier echt veel drukker en het is ovexral herrie! Het barst van de dure winkels en die zijn zeker niet speciaal bedoeld voor de toeristen. De mensen in China, zoals we tot nu toe hebben gezien, zien er allemaal goed uit, zijn westers gekleed en hebben mooie spullen. Vooral de jeugd is erg modieus.
Xi-an is de vroegere hoofdstad van China en tegenwoordig een van de belangrijkste studentensteden.

Op weg naar het museum viel ons nog iets op: voordat het restaurantpersoneel naar binnen gaat voor een nieuwe werkdag worden ze op de stoep toegesproken terwijl ze keurig in het gelid staan met de handen op de rug, daarbij wordt dan een aantal malen in koor iets geroepen, geknipt en gebogen.

Vandaag, maandag 18 oktober, hebben we een fietstocht gemaakt over de stadsmuur van Xi-an, een tocht van 13 kilometer. De fietsen waren klein, Bart reed zo'n beetje met zijn knieen onder zijn kin. Uiteraard zat er ook geen zadelvering op, maar toch was het even lekker om zo'n stuk te fietsen. De muur is behoorlijk breed dus dat was goed te doen. aan de buitenkant van de muur verrezen allemaal nieuwe hoge gebouwen en stonden torenflats zoals in Hong Kong, terwijl zich de oude stad overduidelijk aan de binnenkant van de muur bevond.
Verder hebben we nog wat door de oude stad gedwaald, door straatjes met kunstenaars en door de souk in de moslimwijk. Heel sfeervol en eerg Chinees allemaal. Overal hangen lampionnen en zie je typisch Chinese daken op de gebouwen.

Weten jullie wat maf is: mensen spreken echt heel weinig Engels. Ze bljiven dan doorpraten in het Chinees en als je het niet begrijpt ...nou, dan schrijven ze het toch even voor je op......maar, dat doen ze dan in fraaie Chinese karakters.....!! Tja. Eerlijk gezegd begrijpen we het dan nog steeds niet, maar ja.

Tenslotte, het slechte nieuws is dat foto's plaatsen bij de verhalen niet lukt met de iPad, maar het goede nieuws is dat Tibi inmiddels een aantal foto's op zijn site heeft gezet, dus ga vooral snel naar http://tibipopescu.nl

Waar het volgende bericht vandaan zal komen wordt een verrassing, onze route wordt: Xiahe, Songpan, Langmusi....
Tot dan!!!!