Pingyao-Hancheng

Donderdag 14 oktober

Reeds na 26 uur hebben we Pingyao al weer achter ons gelaten. Het was ook lang genoeg, maar wel erg de moeite waard. Al die mooie rode lampionnetjes staan in ons geheugen gegrifd. De film 'Raise the red lantern' is hier trouwens opgenomen.

De trein was wederom een belevenis. We waren een half uur te vroeg op het station, maar dit station was wel overzichtelijk. Er zouden binnen een uur 2 treinen vertrekken en inderdaad was er weer voor elke trein een wachtruimte (wij zaten natuurlijk in de verkeerde, daar was meer plaats en het maakte niks uit). Ineens kreeg het stationspersoneel het op de heupen en begon spontaan de vloer schoon te maken, en als je niet snel genoeg je voeten optilde kreeg je een snauw (althans, zo klonk het in onze niet-chinese oren). Uiteraard waren we ook deze keer weer eerst goed gecontroleerd waarbij Tibi's zakmes onopgemerkt is gebleven. Volgens ons staan die detectiepoortjes namelijk helemaal niet aan.
Onze treinkaartjes waren gefaxt en onleesbaar maar we mochten gelukkig toch mee. Zo'n 5 minuten voor vertrek mag je het perron op en vervolgens word je in een rij opgesteld op de plek waar de deur van jouw rijtuig moet komen. Er staan autoritaire dames die zo'n hele rij vervolgens met een achteloos handgebaar een meter naar links of rechts kunnen verplaatsen!
De controle is zo trouwens wel perfect, zonder kaartje kom je echt het perron niet op. Misschien een idee voor NS? In plaats van die OV-chipkaarten en barcodes gewoon menselijke toegangspoortjes! Ik zal het eens voorstellen als ik weer terug ben.....Ook Herma is ervan overtuigd dat hiermee de fraude voorgoed ingedamd kan worden. Vooral ook omdat je je kaartje vervolgens in moet leveren voor een plastic kaartje (?). En voordat je uitstapt krijg je je kaartjes weer terug die je vervolgens weer moet laten zien als je het station uit wilt.

Tja, en toen stonden we in de trein. Midden in een couchetterijtuig met wat klapstoeltjes in de gang. Zouden dat onze stoeltjes zijn....? Ja dus! En iedereen wilde natuurlijk langs ons, om heet water te halen voor over de noodles of voor de thee. Gelukkig kwam er op het volgende station een couchette vrij, dus daar zijn we met z'n allen ingedoken en zaten we wat rustiger.

Even na 13.15 kwamen we aan in Hancheng.
Deze stad is volledig NIET ingericht op toerisme, wij zijn hier nu de bezienswaardigheden. Niemand spreekt engels (zelfs niet aan de hotelreceptie), dus niemand snapt wat we hier komen doen. Het is een industriestad, maar het heeft ook een oud gedeelte en daarom zijn we hier. We zitten in een enorm hotel, mooie luxe kamer vergeleken bij die van gisteren en ook mooier dan die in Beijing. Het is wel minder sfeervol, gewoon een betonnen kolos, maar ik hoef niet bang te zijn dat het in de kamer zal regenen. En regenen doet het!!!!
Eerst nog niet, dus we zijn vol goede moed naar de oude stad gelopen toen het net een beetje begon te spetteren. Op zoek naar iets te eten kwamen we alleen maar kledingwinkels tegen en begon het al harder te regenen, en we hadden flinke trek na de treinreis. Toen het echt begon te plenzen zagen we de straat met eettentjes. Allemaal van die kleine halfopen barakjes met formicatafeltjes en sfeervolle TL verlichting.

Qua eten heb ik als vegetariër nog geen problemen ondervonden, een van de gidsen heeft in het chinees een briefje gemaakt, dus dat laat ik zien en dan vervangen ze het vlees door tofu of ei. Zo ook hier! We hebben heerlijke noodles gegeten, via een ander tentje er een paar biertjes bij gescored en van de buurman nog wat spinaziepannekoekjes erbij gekregen om te proeven. Hartstikke leuk, iedereen is even aardig en iedereen doet enorm zijn best! Het eten was echt lekker en ook nog eens spotgoedkoop: voor z'n vieren was 3 euro en een biertje van 590 ml kostte 40 cent.......

Hier in Hancheng dus lekker gesmuld maar intussen bleef het maar regenen en onweren. Uiteindelijk hebben we in ons beste chinees ("broem-broem" gecombineerd met stuurbewegingen) duidelijk kunnen maken dat we graag een taxi wilden. Nou, die zijn hier niet, maar wel een soort van dichte tuctucs, dus voor het enorme bedrag van ongeveer 1 euro hebben we ons door zo'n tuctuc naar het hotel laten brengen. We konden er met z'n vieren in, al was het wat krap, 4 grote aliens in een soort van glazen doos. Toen de chauffeur gewoon een stukje dwars tegen het verkeer op de verkeerde weghelft reed en ons een grote auto tegemoet kwam kreeg Herma van schrik de slappe lach....

Internetten in Hancheng is een ander verhaal. Eerst kreeg ik een kabel toen ik om internet vroeg. Vervolgens moest ik meelopen naar het hotelkantoor, werd er een medewerkster weggestuurd en mocht ik achter haar computer, maar als ik iets typte verschenen er allemaal Chinese karakters. Nadat dat was omgezet naar engels moest ik na ieder woord op 'enter' drukken, anders werden het alsnog Chinese karakters en/of een ander lettertype, dus ik heb het opgegeven!
's Avonds is het begrip ' Bollen' geïntroduceerd. We hadden nog steeds geen honger na onze uitgebreide lunch, maar als we wijn wilden moesten we toch in het restaurant plaatsnemen. En daar hebben we dus gezellig zitten kaarten.

Vrijdag 15 oktober
De volgende ochtend kregen we een echt chinees ontbijt: noodles, wortelsalade, dumplings met en zonder spinazie, paksoi en zo nog het een en ander met pepertjes en koriander en zo. Ik word overigens steeds handiger in eten met stokjes! Na de eerste schrik was het eigenlijk best lekker.

's Middags hebben we weer door Hancheng old town gedwaald, we hebben bruidsparen gezien in een parkje, een mooi bruidje wat samen met haar kersverse man in 1000 verschillende poses gefotografeerd werd tussen de rozenstruiken, en een dik bruidje met zwarte leggings onder haar bruidsjurk, schattig gecombineerd met beige sokjes in zwarte schoentjes wat chagrijnig op een stoepje zat e wachten totdat zij ook gefotografeerd zou worden. Onze huisfotografen Bart en Tibi konden helaas geen lachje tevoorschijn toveren bij haar.
Al dwalend hebben we uiteindelijk het enige terrasje van Hancheng ontdekt waar we eindeloos thee hebben zitten drinken. De uitbater wist van gekkigheid niet wat hij moest doen, hij bleef maar bijschenken (totdat WIJ eindelijk door kregen dat je gewoon een deksel op je kopje moet doen als je niet meer wilt...hehe), we moesten binnen komen en zijn kunst bekijken (hij was ook kunstenaar) en we kregen allemaal een boek om door te bladeren. Het fotoboek was schitterend, maar het boek met Chinese teksten....daar konden we niet zoveel mee!
De schoolmeisjes giechelden en klapten helemaal dubbel van de lach toen zij de euvele moed hadden opgebracht om "hello" te zeggen en wij ook nog wat terugzeiden. Vervolgens wilden ze met ons op de foto en toen kwamen ze helemaal niet meer bij van de lach. Zo gaat het trouwens vaker, vooral met blonde Herma, die is inmiddels helemaal gewend aan minstens 2 fotoshoots per dag.
's Avonds weer in een klein tentje gegeten. Het menu was in het chinees natuurlijk , dus we hebben op andere tafeltjes gekeken en aangewezen wat ons lekker leek. Bovendien heb ik een briefje waar in het chinees op staat dat ik geen vlees eet, dus dat kwam onder grote hilariteit weer helemaal goed. Ik heb om wat extra pepers gevraagd en Tibi is nog wat pinda's gaan halen om mijn diner te vervolmaken want dat smaakte eerst nog wat saai.
Op de terugweg heeft Herma midden op straat touwtje staan springen, maar ...ze had dan ook een paar biertjes op. Voor de oplettende lezer: Bart heeft vandaag wel 5 koppen thee gedronken! Zowel Bart aan de thee als Herma aan het bier schijnt allebei een bijzondere gebeurtenis te zijn, en wij waren daar getuige van! Herma, het in China zeer populaire fotomodel, wilde met het touwtjespringen overigens laten zien dat zij -net als een koekhappende prinses op Koninginnedag- toch best een gewoon leuk mens is.....!!!

De avond afgesloten met een spelletje Bollen, morgen gaan we naar Xi-an, bekend van hetTerracottaleger.