Na Cayo Levisa terug in Havana

Heerlijk, 4 dagen van alles weg geweest: geen internet, geen telefoon, geen winkels, geen bars, geen restaurants, gewoon helemaal niks. Alleen een strand, een bungalow op dat strand en nog een paar andere bungalows voor andere mensen. Uiteraard 1 restaurant met bijbehorende bar, maar geen problemen dat we moesten kiezen en bediscussieren waar we heen zouden gaan!
Het strand hadden we bijna voor ons alleen. Het hotel heeft 20 kamers, maar daar waren er maar 14 van in gebruik, want de rest moet worden opgeknapt/herbouwd na de orkanen. Gustav en Ike hebben bijzonder grote schade aangericht op dit eiland. We spraken een paar Canadezen die er vaker zijn geweest, die waren helemaal geschokt! Al het groen was weg! Tibi zei nog, toen we met de boot aankwamen, dat het eiland hem niet zo mooi leek, want hij zag helemaal geen palmbomen. Die waren er uiteindelijk wel, maar alleen een paar kleintjes.
We hadden een droombungalow, pal op het strand, op (aldus Tibi) spuug-afstand van de zee, de laatste op de rij, dus maar aan 1 kant buren. Onze eigen ligbedjes, onze eigen veranda, echt niet te geloven! Zelfs een WC-bril! En zelfs ook warm water. Gewoon alles wat een mens maar kan wensen.
Gedoken heb ik niet meer, want de boot was kapot... en snorkelen had geen zin, want zo dicht bij het strand was er niks te zien.
Wel hadden we 's avonds geweldige muziek in ons restaurant, 2 muzikanten( eentje met een gitaar en eentje met 'sambaballen') maakten werkelijk prachtige muziek!
En nu zijn we weer in Havana, onze laatste avond.....morgenavond vliegen we.
Morgen overdag werpen we nog een laatste blik op Havana. We zijn van plan om dat met de 'Hop on-Hop off bus' te gaan doen. Misschien nog eten in een Paladar, om het af te leren, en dan is deze vakantie helaas finito.
We hebben besloten om Cuba in stijl te verlaten, en gaan dus met een echte, zwarte roet uitbrakende Oldtimer naar het vliegveld. De route moet lopen via de Malecon, om een laatste eer te bewijzen aan de Buena Vista Social Club (voor de kenners: zo begint de film, met een Oldtimer over de Malecon, terwijl de golven van de zee over de boulevard spetteren).
Als ik de reacties zo lees moeten we ons geestelijk en lichamelijk voorbereiden op bittere kou. Maar Frans, 'wolletjes' zijn helemaal niet te koop hier in Cuba! Waarom zouden ze??!! We zullen dus waarschijnlijk snotterend en snuivend op het werk verschijnen (werk...???).

Tot gauw allemaal!!!!!!
Bedankt voor het geduldig lezen van al mijn geschrijf. Ik hoop dit dagboek voort te kunnen zetten vanuit.....??? Dat moeten we nog even bedenken! Chili misschien?

Liefs, Tibi en Yvonne