Takayama - Shirakawago

Zaterdag 28-04-18

Om 11.20 gaat onze bus naar Shirakawago, dus na het ontbijt en uitchecken gaan we nog even de stad in. Het is er ontzettend rustig, schoon en netjes!
Er is maar 1 druk straatje met schitterende oude huisjes en allerlei winkeltjes, alle mensen zijn duidelijk daar geconcentreerd. In een zo’n winkeltje met kunstige snuisterijen raken ook wij niet uitgekeken, jammer dat we nog best wat moeten reizen en al genoeg te sjouwen hebben....
Nog een kopje koffie en dan gaan we weer. Dit keer dus met de bus, een rit van een kleine 3 kwartier waarbij de weg vooral bestaat uit kilometers lange tunnels door de bergen. Zodra we even uit de tunnels komen zien we in de verte prachtige besneeuwde bergtoppen en na elke tunnel lijken ze weer wat dichterbij.
Om 12.10 komen we aan in Shirakawago en als we richting onze Minshuku lopen hebben we het gevoel dat we dwars door een openluchtmuseum wandelen wat, op de kanalen na, ook wel wat van Giethoorn weg heeft. Wat een toeristen! Het dorpje staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en staat bekend om de traditioneel gebouwde boerderijen. De typisch gevormde daken doen denken aan de gevouwen handen van een monnik tijdens het gebed.
Het ligt schitterend in de bergen, de zon schijnt, het is werkelijk meer dan idyllisch! In Minshuku Shimizu Inn mogen we ook weer pas om 15 uur inchecken... maar als ik vraag waar ik me dan even kan omkleden krijgen we toch maar vast de kamer. Hèhè.. waarom kan dat nou niet gelijk?
We gaan lekker aan de wandel in het zonnetje en doen heel cultureel: we bezoeken een shrine en we gaan naar het Festival Museum waar we aan het eind van het bezoek een Doburoku, oftewel een Cloudy Sake, te drinken krijgen. Best lekker! We kijken blijkbaar zo blij en enthousiast dat we nog een bekertje krijgen. Dan lopen we naar het viewpoint boven aan een heuvel en daarna gaan we nog naar het Openluchtmuseum waar we o.a. een strijd tussen 2 enorme mieren (een rode en een zwarte) volgen. De zwarte krijgt hulp van een andere zwarte die de rode mier in tweeën bijt, maar die rode blijft alsnog vasthouden... uiteindelijk gaan we maar verder want het zijn eindeloze volhoudertjes, die mieren.
Het wordt weer een laag-bij-de-gronds diner. Het is een Minshuku dus we gaan in kimono, maar we blijken vandaag de enigen te zijn. De andere gasten (4 uit Singapore en 2 uit Thailand) zijn in hun gewone kloffie. Het eten is lekker maar al dat op de grond zitten is toch wel confronterend. Wat zijn we stijf (ondanks al het sporten)...! Zou dat misschien toch iets met leeftijd te maken kunnen hebben?