Mount Koya - Osaka
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
07 Mei 2018 | Japan, Osaka
Even voor 7 uur horen we een voorzichtig klopje op de deur en dan zien we het verschrikte gezicht van een monnik als hij bemerkt dat wij er gewoon zijn en niet bij het ochtendgebed zitten (ja, daar waren we gisterenochtend al). “O sorry, I wanted to take your beds”... Hmm, dan nog even wachten graag want we liggen er nog in!
Om 7.20 komt monnik nr. 2 met de 2 tafeltjes vol schaaltjes met ontbijt en om 7.30 wordt dat aangevuld met thee en rijst door monnik nr. 3.
Een typisch Japans ontbijt bestaat uit een lekker soepje en nog heel veel schaaltjes met andere dingen. In feite hebben we geen idee wat we eigenlijk eten. Het is niet vies en het het is ook niet superlekker. Het is gewoon wat het is... plus thee en rijst.
We checken uit, pakken de bus naar het station en drinken daar koffie en Tibi neemt nog een cola float (oftewel cola met ijs...) en ik neem gewoon een lekker ijsje totdat de cablecar naar beneden gaat. Dan nemen we de trein naar Namba, gewoon zomaar een rechtstreekse trein (!) en daar gaan we op zoek naar het APA hotel, waar we uiteraard pas om 15 uur mogen inchecken (grrr...).
We hebben nog geld op onze suica-kaarten dus nemen we de metro naar Osaka. Althans, dat denken we.
We komen wel bij Osaka station, maar Namba blijkt feitelijk het centrum van Osaka te zijn! Dus we gaan weer terug. Goed gedaan, want op 17 yen (13 ct) na hebben we in ieder geval nu onze suica-kaarten opgebruikt! Haha!!!
Osaka is totaal anders dan Tokyo, Kyoto en alles wat wij tot nu toe van Japan hebben gezien. Hier heerst de ons bekende Aziatische grote steden-chaos. Het is niet zo schoon en niet zo netjes, de rioleringsputten stinken, overal is lawaai van muziek, reclames, mensen en verkeer. Schreeuwerige advertenties, enorme gebouwen, supersmalle overvolle straatjes en heel, heel, heel erg veel mensen!
Voor toeristen lijkt het wel toegankelijker dan Japan tot nu toe, op heel veel plekken staat bijvoorbeeld aangekondigd dat er ook Engelstalige menu’s zijn.
Vanuit de pizzeria waar we een late lunch nemen kijken we uit op de Dotonbori rivier, en we geloven onze ogen nauwelijks: we zien op de kades wel zulke vreemde figuren... mensen met blauwe, gele, oranje, paarse of 2-kleurige pruiken, uitgedost in de meest vreemde outfits, als engel, gorilla, arabier, spiderman etc.etc. Er wordt gezongen, er worden gekke hoofddeksels uitgedeeld en iedereen wil heel graag op de foto. Het blijkt een speciale dag te zijn, maar het is ons niet geheel duidelijk geworden waar dit over gaat.
We gaan inchecken. En, waren vorige kamers al niet te groot, hier moeten we afspreken wie er aan de beurt is om de koffer open te maken.
Omdat het restaurant morgen nog niet open is voordat we weg moeten, kopen we ons ontbijtje voor morgen bij onze favoriete winkel 7-Eleven, plus nog wat lekkers voor vanavond. Op de terugweg stuiten we nog op een leuk uitnodigend restaurantje. Het is vol, maar dan schrijf je je naam op en zodra er plaats is mag je naar binnen. We bestellen daar een klein hapje en trekken ons vervolgens terug in ons hotelhokje om ons geestelijk voor te bereiden op de lange vlucht van morgen. Het grote afkicken begint al, want we hebben hier gewoon een koude toiletbril...
07-05-18
Yeo... de laatste treinrit! De kop van de mooie donkerblauwe airport-express met grote ronde ramen lijkt op een mierenkop! En het vliegveld ligt in de zee. Een geweldig op z’n Japans georganiseerd vliegveld. In een kwartier hadden we de bagage afgegeven en waren we heel relaxed door alle controles heen. Als je dit met Schiphol vergelijkt.... niet best voor Schiphol!
Japan is een bijzonder land en het voelt alsof we een eeuw zijn weg geweest!
Geweldig waren de treinen, de sfeer, het gevoel van veiligheid, de overal aanwezige schone toiletten, de beleefdheid, de strakke manier waarop alles geregeld is, de beheerste keurige rijen voor trein en metro, de overal gelijk lopende klokken en natuurlijk onze favoriete winkels 7-eleven en Family Mart!
Minder geweldig vonden we dat er nergens fijne terrasjes te vinden zijn (onbegrijpelijk), het niet kunnen afwijken van overbodige regels en de piepkleine hotelkamertjes.
Tot slot de dingen waar we ons het meest over hebben verbaasd: het vele knippen en buigen, zelfs treinconducteurs buigen iedere keer als ze een rijtuig binnen komen en verlaten. Dan de strakke vertrekprocedures die hardop worden uitgevoerd door spoorpersoneel terwijl men met wit gehandschoende handen en een rode vlag naar links, rechts, voor of achteren wijst. Het er heerlijk uitziende eten wat feitelijk niet zoveel smaak heeft, het feit dat er nergens prullenbakken zijn terwijl er toch ook geen zwerfafval is, huizen en flats die ongeveer 1 meter van het spoor staan, de drukte overal terwijl Tokyo toch tegelijkertijd een soort oase van rust was en het feit dat onze verwachtingen steeds niet bleken te kloppen!
En dan net nog de zorgvuldig geschreven en gestempelde papieren van onze taxfree aankopen die we door winkelmedewerkers in ons paspoort geplakt en geniet en nogmaals gestempeld hadden gekregen.... en die we er hier op het vliegveld weer achteloos moesten uithalen en weggooien!
Nu terug naar Hunti, Brenda & Zoya en ons vertrouwde leventje.
Groetjes van Osaka Kansai Airport en tot gauw !!! xxx
-
07 Mei 2018 - 21:38
Bernadette:
Het was weer heel aangenaam om jullie reis op papier een beetje mee te mogen beleven. Dank je. -
08 Mei 2018 - 08:44
Gwen :
Welkom thuis!
Ik hoop dat jullie nog even kunnen bijkomen en genieten van een paar mooie zonnige dagen
Voor het werkende leven weer begint.
Leuk dat ik mee mocht reizen -
20 Juli 2020 - 15:37
Yvonne :
test
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley