SuperstitionsTrail dag 3: The 5 Miles of Hell
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
08 November 2015 | Verenigde Staten, Superstition Country Subdivision
3 november 2015.
Vandaag vertrekken we naar een volgend kamp. We hebben 30 mijl voor de boeg, dat is ruim 48 km, over ruw terrein. Alleen de eerste 10 mijl kunnen we nog wat tempo maken, daarna wordt dat onmogelijk. Ook worden we gewaarschuwd om beschermende kleding mee te nemen omdat we ons door dichte cactus begroeiing moeten worstelen, en we moeten zaklampen meenemen want we komen waarschijnlijk pas in het donker aan...
Hmmmm... okee... nou ja, we zijn nu in ieder geval geestelijk voorbereid!
We staan dus vroeg op, pakken de boel in, rollen de slaapzakken op en zetten alles in de auto waarin Mammi slaapt. Totdat de koffie en het ontbijt klaar zijn poetsen we vast ons paard want we moeten dus echt op tijd weg.
Om 8.36 u. vertrekken we onder begeleiding van Lena. Dominique gaat niet mee, zij en Mammi verhuizen het kamp.
Eerst volgen we een stijl bergpad omhoog, wat uiteindelijk overgaat in een breed zanderig pad waar we een hele tijd draven en galopperen.
Na een een flink aantal uren houden we lunchpauze bij JT ranch, niet dat je kan zien dat je op een ranch bent, er zijn in de verste verten geen gebouwen te bekennen, maar er is een windmolen en een watervoorziening. Jammer genoeg is er alleen geen druppel water..... arme paarden! Ik voel me bijna schuldig als ik een slok neem uit mijn fles!
Na de lunch wordt het terrein steeds woester, ruiger, gemener en zwaarder. We komen in Frazier Canyon en moeten deze canyon ontelbare keren oversteken. Het "pad" (??) gaat stijl omlaag en omhoog over rotsen, rotsblokken en losliggende stenen en dwars door de meest stekeligste cactusbossen. We liggen gebukt op paard om onze gezichten heel te houden, liggen bijna achterover tijdens afdalingen en afsprongen en liggen dan weer voorover terwijl we ons vasthouden aan zadelknop en/of manen om het klauteren enigszins te vergemakkelijken voor ons paard. En de paarden ploeteren dapper voorwaarts... hun hoeven weerklinken op de rotsige ondergrond, ze glijden af en toe weg, aarzelen soms even voor een grote stap of sprong naar beneden of naar boven maar ze weten precies wat ze doen. Ik voel me geen moment onveilig of bang op de rug van mijn stoere, dappere Black Girl!
En intussen denk ik en aan Hunter en Monty, aan hoe ik al niet ga draven op een zacht bospad met teveel boomstronken. Die 2 hadden het hier echt niet gered!!!
En wij hadden het ook niet gered zonder Lena. Ik heb nergens een logisch pad in kunnen ontdekken of vermoeden, dus het was een waarlijk wonder om ergens aan te komen: "joehoeoehhh, we survived the 5 miles of hell!!"
We zijn er echter nog lang niet. Nog een kleine 15 mijl te gaan! Het pad is nog steeds rotsig, maar iets minder woest en de begroeiing is wat minder dicht.
Op een gegeven moment zien we wat wat water tussen de rotsen, maar de paarden kunnen er niet bij, het ligt te diep. Maar ze hebben dorst, dus we stappen allemaal af en rennen heen en weer met lunchbakjes met water tussen de plas en ons paard. Eén lunchbakje is anderhalve slok, dus we rennen heel wat af om de ergste paardendorst te lessen.
En we rijden en we rijden... af en toe een klein kort drafje, een paar galopsprongen omhoog en dan weer een heel stuk in stap. Het wordt bewolkt, het regent zelfs af en toe een paar druppels en langzaamaan begint het steeds donkerder te worden. De paarden beginnen te briesen, ze kennen de trail en weten dat ze er bijna zijn, ze krijgen steeds meer haast, ze hebben honger en dorst en wij zijn het eerlijk gezegd ook een klein beetje zat als we om 18.15, na bijna 10 uur in het zadel, eindelijk het kamp zien!
Yessss, we made it. Helemaal van Picket Post naar Peralta.
De paarden vallen aan op de emmers water en eten gulzig van het hooi totdat de bak met voer komt. Tjonge, wat hebben ze dat verdiend!!!
We sponzen ze lichtjes af. Ze mogen niet te nat worden want het wordt nu snel koud. Inmiddels is het ook helemaal donker geworden, we worstelen met de dekens en struikelen met onze stramme benen over allerlei stenen wanneer we de zadels opbergen in de "kleine" 3-paardstrailer, waarin Lena haar slaapplaats heeft.
Dan richten we onze eigen slaapplaatsen weer in, maken ons gezicht en onze handen schoon met een vochtig doekje, niemand heeft meer puf om te douchen. We hebben meer behoefte aan wijn en bier.
Tijdens het eten vallen er af en toe al een paar druppels regen maar zodra we het op hebben begint het echt te regenen...
We dragen de picknicktafel snel in de grote trailer annex douche en kletsen daar na. Vanavond dus geen kampvuur! Uiteindelijk wurmen we ons, wederom helemaal gekleed met rijbroek, sokken en al, onze slaapzak in.
Vandaag vertrekken we naar een volgend kamp. We hebben 30 mijl voor de boeg, dat is ruim 48 km, over ruw terrein. Alleen de eerste 10 mijl kunnen we nog wat tempo maken, daarna wordt dat onmogelijk. Ook worden we gewaarschuwd om beschermende kleding mee te nemen omdat we ons door dichte cactus begroeiing moeten worstelen, en we moeten zaklampen meenemen want we komen waarschijnlijk pas in het donker aan...
Hmmmm... okee... nou ja, we zijn nu in ieder geval geestelijk voorbereid!
We staan dus vroeg op, pakken de boel in, rollen de slaapzakken op en zetten alles in de auto waarin Mammi slaapt. Totdat de koffie en het ontbijt klaar zijn poetsen we vast ons paard want we moeten dus echt op tijd weg.
Om 8.36 u. vertrekken we onder begeleiding van Lena. Dominique gaat niet mee, zij en Mammi verhuizen het kamp.
Eerst volgen we een stijl bergpad omhoog, wat uiteindelijk overgaat in een breed zanderig pad waar we een hele tijd draven en galopperen.
Na een een flink aantal uren houden we lunchpauze bij JT ranch, niet dat je kan zien dat je op een ranch bent, er zijn in de verste verten geen gebouwen te bekennen, maar er is een windmolen en een watervoorziening. Jammer genoeg is er alleen geen druppel water..... arme paarden! Ik voel me bijna schuldig als ik een slok neem uit mijn fles!
Na de lunch wordt het terrein steeds woester, ruiger, gemener en zwaarder. We komen in Frazier Canyon en moeten deze canyon ontelbare keren oversteken. Het "pad" (??) gaat stijl omlaag en omhoog over rotsen, rotsblokken en losliggende stenen en dwars door de meest stekeligste cactusbossen. We liggen gebukt op paard om onze gezichten heel te houden, liggen bijna achterover tijdens afdalingen en afsprongen en liggen dan weer voorover terwijl we ons vasthouden aan zadelknop en/of manen om het klauteren enigszins te vergemakkelijken voor ons paard. En de paarden ploeteren dapper voorwaarts... hun hoeven weerklinken op de rotsige ondergrond, ze glijden af en toe weg, aarzelen soms even voor een grote stap of sprong naar beneden of naar boven maar ze weten precies wat ze doen. Ik voel me geen moment onveilig of bang op de rug van mijn stoere, dappere Black Girl!
En intussen denk ik en aan Hunter en Monty, aan hoe ik al niet ga draven op een zacht bospad met teveel boomstronken. Die 2 hadden het hier echt niet gered!!!
En wij hadden het ook niet gered zonder Lena. Ik heb nergens een logisch pad in kunnen ontdekken of vermoeden, dus het was een waarlijk wonder om ergens aan te komen: "joehoeoehhh, we survived the 5 miles of hell!!"
We zijn er echter nog lang niet. Nog een kleine 15 mijl te gaan! Het pad is nog steeds rotsig, maar iets minder woest en de begroeiing is wat minder dicht.
Op een gegeven moment zien we wat wat water tussen de rotsen, maar de paarden kunnen er niet bij, het ligt te diep. Maar ze hebben dorst, dus we stappen allemaal af en rennen heen en weer met lunchbakjes met water tussen de plas en ons paard. Eén lunchbakje is anderhalve slok, dus we rennen heel wat af om de ergste paardendorst te lessen.
En we rijden en we rijden... af en toe een klein kort drafje, een paar galopsprongen omhoog en dan weer een heel stuk in stap. Het wordt bewolkt, het regent zelfs af en toe een paar druppels en langzaamaan begint het steeds donkerder te worden. De paarden beginnen te briesen, ze kennen de trail en weten dat ze er bijna zijn, ze krijgen steeds meer haast, ze hebben honger en dorst en wij zijn het eerlijk gezegd ook een klein beetje zat als we om 18.15, na bijna 10 uur in het zadel, eindelijk het kamp zien!
Yessss, we made it. Helemaal van Picket Post naar Peralta.
De paarden vallen aan op de emmers water en eten gulzig van het hooi totdat de bak met voer komt. Tjonge, wat hebben ze dat verdiend!!!
We sponzen ze lichtjes af. Ze mogen niet te nat worden want het wordt nu snel koud. Inmiddels is het ook helemaal donker geworden, we worstelen met de dekens en struikelen met onze stramme benen over allerlei stenen wanneer we de zadels opbergen in de "kleine" 3-paardstrailer, waarin Lena haar slaapplaats heeft.
Dan richten we onze eigen slaapplaatsen weer in, maken ons gezicht en onze handen schoon met een vochtig doekje, niemand heeft meer puf om te douchen. We hebben meer behoefte aan wijn en bier.
Tijdens het eten vallen er af en toe al een paar druppels regen maar zodra we het op hebben begint het echt te regenen...
We dragen de picknicktafel snel in de grote trailer annex douche en kletsen daar na. Vanavond dus geen kampvuur! Uiteindelijk wurmen we ons, wederom helemaal gekleed met rijbroek, sokken en al, onze slaapzak in.
-
08 November 2015 - 21:39
Tally:
Nou, ik heb respect voor jullie hoor.... het klinkt niet echt als vakantie! Waren de paarden ook beschermd tegen de cactussen?
Ik hoop voor jullie dat dit de zwaarste dag was en wens jullie nog heel veel plezier!
De hartelijke groeten, ook van Mihai
-
08 November 2015 - 21:54
Sandra:
Wat een vreselijk spannend verhaal weer. Ik geniet ervan, maar ben toch blij dat ik niet in jullie laarzen sta! -
08 November 2015 - 22:59
Peter:
Prachtig! -
09 November 2015 - 04:23
Peggy:
Hoi Yvonne, Wat een leuk verhaal weer. Ik weet niet met wie ik meer te doen heb, met jullie of de paarden. Toen ik las dat jullie een dikke tien uur op het paard hadden gezeten, dacht ik dat ik dan toch liever in die tijd van Amsterdam naar Bangkok zou vliegen. Daar hoef je ook niet met je kleren aan naar bed te gaan. Het enige voor wat jullie dan weer hebben is dat je geen jetlag hebt. Die had je natuurlijk al opgelopen tijdens de vlucht naar de USA. Zo te lezen zijn die ritten ook niet echt goed tegen het zitvlees. Hi, hi, hi. Nou, lekker genieten maar! Ben benieuwd naar je volgende verhaal. Groetjes, Peggy -
10 November 2015 - 10:17
Annemieke :
Hallo Yvonne en Tibi
Het is me eindelijk gelukt om bij jullie reisverslagen te komen en alles op mijn gemakkie te lezen, wat hebben jullie het heerlijk, zo back to the basis,.......ik verheug me op jullie volgende verslag en ga nu proberen om fotoos te vinden...heel veel liefs Annemieke en Monthy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
