Mordor??!!

Zaterdag 18 april Samosir - Berastagi

De ferry terug naar het vasteland vertrekt al om 6.30, Surya zit er op met de auto. Wij vertrekken lekker pas na een rustig ontbijtje, met de boot van 8.45 vanuit de tuin van ons hotel en komen tegen half 10 aan.
Van Parapat naar Berastagi is een rit van ongeveer 3 uur. We kunnen naar een paar Batakdorpjes, een Paleis en naar de Si Piso Piso waterval, maar we hebben ook gehoord dat we een actieve vulkaan kunnen beklimmen en dat doen we liever!
We halen nasi goreng af en ontmoeten Djoewan, de gids voor de wandeltocht naar de krater. Bij het startpunt eten we onze nasi en dan gaan we op pad. Eerst lopen we nog een stuk over een behoorlijk steile asfaltweg maar dan slaan we af en wanen we ons in één klap midden in The Lord of the Rings, op weg naar Mordor! Het eerste deel van het pad is donker en glibberig, we lopen echt door een tunnel van planten. Daarna verandert het landschap langzaam in een kale woesternij.
Het was druk op het pad met schoolkinderen. Ze groetten ons allemaal verlegen maar vriendelijk en vooral de meisjes moesten vervolgens vreselijk giechelen. Eentje had zomaar de moed om te vragen of ik met haar op de foto wou en prompt sloten zich er nog minstens 10 gierende meiden bij aan.
En ook een 'high five'  is echt een reden om een flinke giechelbui te krijgen.
Intussen gaat het steeds meer stinken naar zwavel, er ontsnappen her en der sissende rookpluimen uit gelig gekleurde gaten in de bergwand en op de achtergrond rommelt het onweer dreigend.... wacht Saruman ons daar nou echt op......??
Eenmaal aangekomen bij de krater begint het te hozen en te onweren en haasten we ons weer terug naar beneden. We glibberen en glijden, het pad verandert her en der in een rivier. In het begin proberen we in onze schoenen nog enigszins droog te houden, maar er was geen houden aan.
Ondanks het noodweer bleven er schoolkinderen omhoog gaan, zonder regenjassen, op blote voeten om de schoenen te sparen, en vaak met tentjes!  Het stortregende, het donderde, het bliksemde, we sopten in onze schoenen en toen sloeg de bliksem ook nog eens een kleine 50 meter voor ons in met een oorverdovende knal. Het leek even de hel op aarde,  Saruman was duidelijk boos!
Heerlijk om de auto weer te zien! En Surya lag er verdorie gewoon er in te slapen.
Ik had de poncho van Djoewan aan dus was nog tamelijk droog, maar Tibi en Djoewan waren door en door nat, ze hadden geen droge draad meer aan hun lijf. We zijn linea recta naar de zwavelbaden gereden waarin we vervolgens heerlijk gebadderd hebben. Bloedheet water, biertje erbij en het plensde intussen nog steeds maar door.
En stinken dat we daarna deden....ik werd bijna onpasselijk van mezelf!
En Tibi's ring en hanger bleken niet van perfect zilver want die zijn nu zwart!
Weliswaar opgewarmd, maar nog steeds nat (want we hadden natuurlijk geen handdoeken bij ons) en stinkend naar zwavel kwamen we vervolgens aan in ons grote pompeuze  hotel.  Wat hebben we toen lang heerlijk en lang gedoucht. Met een föhn heb ik nog getracht om een en ander wat te drogen maar dat bleek onbegonnen werk.
Het restaurant was groot, volkomen sfeerloos, er stonden enorme ronde Chinese tafels met draaiplateau en het was op 1 bezette tafel na helemaal leeg. Daar wilden we echt  niet eten,  gelukkig vonden we op 100 m. afstand van het hotel  een leuk eettentje.  In de eveneens sfeerloze gigantische lobby speelde een zeer luidruchtige band de receptionisten de oren van het hoofd aangezien ook daar verder niemand zat. Een bizar hotel!

Groetjes T & Y