Kanazawa - Kyoto

Dinsdag 01-05-18

Om 9.04 vertrekken we met de Thunderbird 14 Limited Express naar Kyoto, een rit van ruim 2 uur. Daar moeten we nog 3 haltes met de metro en 300 m. lopen...maar welke kant op? Gelukkig is er weer een aardige man die ons op de kaart ziet turen en stopt om te vragen of hij ons kan helpen. En zo komen we alsnog goed en snel bij het hotel aan. Hier krijgen we al om 14 uur een kamer! Maar dat is dus nog niet nu, dus we gaan terug richting station want daar zijn de malls en ik heb nieuwe wandelschoenen nodig voordat we over 3 dagen naar de Japanse Alpen gaan.
Kyoto is anders dan de andere steden, het lijkt toegankelijker, er zijn zowaar diverse terrasjes en duidelijke restaurants, en er is zelfs een Delifrance! En in de mall slaag ik voor nieuwe wandelschoenen en koop ik ook nog een leuke tas.
Om 16 uur zijn we terug bij het hotel en krijgen we de kamer, dit is een van de beste tot nu toe. Het bed heeft een normaal formaat, het matras voelt oké en de kamer is ook net iets minder klein dan wat wat we tot nu toe hebben gehad.
Op advies van de receptie gaan we ‘s avonds naar restaurant Miki, een sushi restaurant, maar we mogen niet naar binnen! Het is vol. Zo ook het volgende restaurant en al zoekend vergaat ons de lust. We hebben geen zin in pizza maar ook niet in al die vage Japanse gerechtjes in 10 verschillende schaaltjes. We gaan dus gewoon lekker naar de supermarkt en kopen kaas, tomaten, aardbeien, chips, chocola en wijn.

Woensdag 02-05-18

Na een zweterige nacht, het was bloedheet in de kamer, worden we tijdens het ontbijt getraceerd door de receptionist. Ben jij Yvonne? Eh, ja? En gaan jullie fietsen via Cycle Kyoto? Eh, ja? Of we dan maar om 9 uur willen komen in plaats van 10 uur want het gaat straks regenen.
Oh! Ja, dat wist mijn weer-appje 3 dagen geleden ook al.... en nu is het half 9 en verwachten ze dat we daar om 9 uur zijn? Hmm, dat gaat niet lukken!
Wij proppen ons ontbijtje toch maar snel naar binnen en zijn daar uiteindelijk om 9.15, dus dat viel nog mee. Jaime, de Chileense gids, roept al blij dat hij bijna moet huilen van blijdschap dat we er zijn...
Dit keer zijn we niet de enige 2, er zijn nog een stel Russen (Sergei & Marina) en 2 Aussies (Marco en Marie, hij heeft vast Italiaanse roots en zij komt oorspronkelijk uit Frankrijk). We krijgen uitstekende Giant fietsen, de beste tot nu toe, en gaan op pad onder de zeer enthousiaste leiding van Jaime. Hij vertelt veel, geeft en passant nog wat Japanse taalles. Hij is erg grappig en doet het heel goed. Kyoto is de oude keizerlijke hoofdstad (Kyo is “imperial” en To is “stad”) en nu is het dus verhuisd naar To Kyo!
We zien veel tempels en hij legt ook het verschil uit tussen Japans Boeddhisme en het Boeddhisme in andere landen: hier mogen de monniken bier drinken, trouwen en homo zijn, en bezoekers mogen met blote armen en korte broeken/rokjes de tempel in. Japanners geloven niet speciaal in 1 God(delijk wezen), oorspronkelijk zijn ze Shinto en ze worden een maand na de geboorte gedoopt. Het loopt hier allemaal door elkaar en vanuit het geloof zal hier nooit oorlog worden gevoerd. Daar kan de rest van de wereld een voorbeeld aan nemen!
We komen ook door de Geishawijk en hier zien we wel geisha’s! En we zien ook een prachtig gekleed kersvers getrouwd stelletje dat wel met een paar toeristen op de foto wil. We kijken onze ogen uit. Uiteindelijk bezoeken we nog de schitterende, gigantische Fushimi Inari-Taisha shrine met zijn duizenden rode poorten, het icoon van Kyoto, en dan begint “de grote regen”... die eigenlijk toch nog best meevalt (naar Hollandse maatstaven).
We fietsen terug naar Cycle Kyoto en nemen afscheid van Jaime. Met de Russen en de Aussies gaan we nog even gezellig lunchen en daarna gaan wij proberen om mijn mobiel te laten repareren. Er zit een barst in het glas voor de camera en ik kan dus niks meer fotograferen! Maar nee, in Japan repareren ze alleen maar eigen Samsungs en geen in Europa verkochte Samsungs. Forget it...!!! Dat is echt onwijs balen... totdat de altijd creatieve Tibi het idee krijgt om het gebroken glaasje voor het camera-oog dan maar helemaal weg te slopen en dat werkt! Nu moet ik zorgen dat ik dat deel niet meer aanraak, maar ik kan gelukkig wel weer foto’s maken!