SuperstitionsTrail dag 6: The End of the Trail

6 november 2015Na wederom een ijskoude nacht, waarbij het tentzijl nu van binnen niet nat is van de regen maar van de condens, hebben we wel wat moed nodig om onze slaapzakken uit te kruipen.... Om een beetje op temperatuur te blijven beginnen we driftig met slaapzakken oprollen en inpakken. Dit was de laatste nacht, het kamp wordt definitief opgebroken. Shit!!! Ik heb zo uitgezien naar de douche en het warme bed bij Olivia en Cristi maar toch vind ik het nou heel, heel erg jammer.... die nachten, ach, die zijn toch zo weer vergeten als de zon opkomt! En van een beetje vies zijn gaan we ook niet dood, alles went.
Laatste ontbijt in het zonnetje aan de picknicktafel en dan gaan we weer poetsen en zadelen voor de laatste rit van 20 mijl, ruim 32 km, vanaf Goldfield naar Salt River.
Bij het eerste drafje haakt Sabine af, ze heeft teveel spierpijn, ze houdt het niet meer vol helaas. We begeleiden haar terug naar het kamp en gaan opnieuw op weg, nu in volle galop.
Eerst rijden we naar het stadje Goldfield, een opgeknapte Ghost town, nu een toeristische attractie. We parkeren onze paarden bij de saloon bij het bordje "Horses only" en dwalen even door het stadje. Allemaal souvenirwinkeltjes en een nep bordeel. De saloon is het leukst en daar drinken we een biertje met 2 oude Vietnam veteranen terwijl de van oorsprong Turkse barman ons fanatiek waarschuwt voor de nepvluchtelingen die Europa gaan overnemen...
Na een klein uurtje rijden we verder naar Bulldog Canyon. Het is weer flinke stukken klimmen en dalen voor de paarden, weer een prachtige rit. Midden in de Canyon stoppen we voor de lunch. Lekker koel in de schaduw, nou ja, eigenlijk te koel. We zoeken allemaal toch het zonnetje weer op!
's Middags rijden we door een gebied waar  nog wilde mustangs leven. Helaas zien we ze niet, maar we zien wel hun hoefafdrukken en we zien ook de sporen van een enorme mountain lion!
Rond half 4 komen we in een wash, een zanderig pad, waar we weer een heerlijke galop kunnen maken en dan ineens zit Dominique daar verscholen in de bosjes met haar fototoestel. We galopperen daar wat heen en weer voor de foto's en rijden dan door naar de Salt River waarin onze verhitte paarden heerlijk verkoeling vinden en lekker onbeperkt kunnen drinken.
Na een half uurtje pauze stappen we op voor het aller- allerlaatste stukje, nog een kwartiertje tot waar de trailers staan.
We stappen af, doen de hoofdstellen af, halen onze zadeltassen leeg, geven de laatste wortels en nemen afscheid van onze sterke, trouwe vriendjes en vriendinnetjes die ons zo dapper hebben rondgesjouwd. En dan springen (ja, hier doen ze het gewoon zonder laadklep) de paarden 1 voor 1 de trailers in...... Dag lieve mooie Black Girl, dag Stormy, dag Franky,
Sandy, Ebony, Bo en Blondy.....bedankt voor alles!

En dan gaan we gemotoriseerd verder, op naar het restaurant voor het afscheidsdiner.  Terug in de bewoonde wereld. Wel even flink wennen!
De trailers worden met paarden en al geparkeerd bij het restaurant, een enorme, gigantische 'all you can eat' vreettent. Bij  binnenkomst krijg je je reuzebeker met cola, sprite of limonade die vervolgens om de haverklap wordt bijgevuld en je kunt onbeperkt eten halen in de verschillende corners waar ze echt alles hebben voor alle smaken: pizza's en pasta's, salades en biefstukken met patat of aardappelpuree, diverse soorten vis en Mexicaanse gerechten, om maar niet te spreken van het toetjesbuffet met allerlei soorten gebak en een enorme chocoladefontein om marshmellows en fruit in te dopen.
Alles is van onverwacht goede kwaliteit, maar de lust tot eten vergaat ons enigszins bij het aanzien van al die enorme dikke, vette Amerikanen met hoog volgestapelde borden...
En dan is het echt voorbij. We nemen afscheid van Dominique en Mammi. Lena brengt ons via het hotel waar we Peter, Brigitte, Barbara en Sabine achterlaten naar het vliegveld waar wij onze huurauto gaan ophalen.
En wij zijn nu voorgoed verpest voor Dude ranches met hun  brave morning - en afternoon rides van 2 uurtjes per keer, waarbij je paard gezadeld wordt voorgeleid. Nee, daar zien ze ons , ondanks de plezierige luxe niet meer, dít was het echte werk! Het was gewéldig!!!