SuperstitionsTrail dag 5: Tibi's Horror Day!

5 november 2015
Vannacht heeft het weer hard geregend en het tentzijl is weer nat van binnen. Maar, als we opstaan is de lucht helder. Gelukkig, want vandaag hebben we opnieuw 30 mijl voor de boeg, 48,28 km om precies te zijn.
We gaan weer naar een ander kamp en hiervoor volgen we de Lost Dutchman Trail, een trail die vernoemd is naar de Lost Dutchman's Goldmine.
De legende vertelt over een Duitse immigrant (Dutchman) uit de 19e eeuw die een rijke goudmijn zou hebben gevonden. De locatie hield hij uiterst geheim, maar men vermoedt dat de mijn zich hier ergens in de Superstitions Mountains bevindt. Er zoeken jaarlijks nog steeds rond de 8000 mensen naar deze goudmijn, sommigen sterven zelfs tijdens hun zoektocht.
De trail loopt rondom Weaver's Needle, een heel bijzondere naaldvormige rotsformatie die we al sinds dag 1 vanuit de verte konden zien. Ik kon me toen eigenlijk niet voorstellen dat we die helemaal te paard zouden kunnen bereiken, maar vandaag is het dan toch zover.
We beginnen de dag met een paar 'kodakmomentjes': we galopperen 1 voor 1 een heuvel op en galopperen later allemaal om de beurt voorbij een oude, verlaten saloon.
Om 9 uur vertrekken we dan echt. De trail is werkelijk prachtig maar af en toe ook een beetje griezelig als we op zo'n smal stenig,  brokkelig pad pal langs behoorlijke afgronden rijden. We komen weer langs allerlei bijzondere en indrukwekkende rotsformaties maar moeten ons ook van tijd tot tijd weer door dichte cactusbossen worstelen. Het zijn er minder dan 2 dagen geleden, maar ze zijn niet minder gemeen. Tibi rijdt voor me en ik zie dat hij gegrepen wordt door een dikke tak die uiteindelijk terugzwiept en dan is het aan Black Girl en mij om die tak voor zover mogelijk te proberen te ontwijken. Tibi roept vervolgens dat hij de broek die hij aan heeft niet meer mee terug neemt naar huis dus ik vermoed dat de tak hem een beetje beschadigd heeft... maar als ik dichterbij kom zie ik dat die tak Tibi min of meer heeft uitgekleed. Zijn broek is vanaf zijn heup tot zijn knie helemaal opengescheurd en hij zit half in zijn onderbroek te paard! Hoezeer het me ook spijt voor hem, ik kom niet meer bij van het lachen...!
En dat geldt ook voor alle anderen, na een eerste moment van ontzetting moet iedereen vreselijk lachen. Arme Tibi... en hij heeft uiteraard ook een flinke kras op zijn been. Om meer krassen te voorkomen probeert hij zo goed en zo kwaad mogelijk een bandana om zijn been te binden en trekt hij handschoenen aan om zijn blote vel handmatig te beschermen.
Tijdens de lunchpauze naait Tibi op creatieve wijze zijn broek weer redelijk dicht door gaatjes te prikken met zijn gesp en daar een deel van een stro touwtje doorheen te halen! Knap werk!
Dan gaan we weer verder. We klimmen en dalen en maken onszelf zo klein en plat mogelijk om zo goed mogelijk door prikkende cactusbossen heen te komen. Een hoed beschermt goed, maar is ook lastig als je voorover op je paard ligt omdat je niet kunt zien wanneer je weer veilig omhoog kan komen, en ook dat ondervindt Tibi vandaag op pijnlijke wijze... hij komt te vroeg omhoog, zijn hoed wordt afgerukt terwijl zijn neus, kin en een oor flink worden opengehaald. Het zag er erg dramatisch uit en bloedde behoorlijk. Nee, het is vandaag niet bepaald zijn dag...
De rest komt er redelijk goed doorheen, wel met rafels in de kleren en wat krassen her en der, maar Tibi blijft de grote winnaar...
De Arizona Desert is prachtig maar ook bijzonder onvriendelijk. De begroeiing prikt er aan alle kanten, hij herbergt allerlei prikkende en bijtende beesten zoals slangen, schorpioenen en spinnen en dan heb ik het nog niet over de coyotes en mountainlions, hij droogt je uit, het is er overdag heet en 's nachts stervenskoud, hij is onherbergzaam en moeilijk begaanbaar maar toch... absoluut de moeite waard!!!
Tegen half 6 verandert het stenige pad langzaam in een breder en zanderig pad. De paarden weten dat ze er nu bijna zijn, ze raken opgewonden, beginnen te briesen en te  proesten, willen draven en galopperen alsof ze niet al bijna 9 uur gelopen hebben! En zo rijden we in een flink tempo, terwijl de hemel in brand staat, de zonsondergang tegemoet.