Over de doden niets dan goeds!

22 en 23 april: Rantepao o.l.v. Damita

We maken kennis met Damita, onze gids voor komende 2 dagen. Een piepklein vrouwtje wat aan 1 stuk door kletst. We vinden haar helemaal niet leuk, maar dat terzijde.
Allereerst stelt ze voor om naar een begrafenis te gaan. De Toraja's staan bekend om hun uitgebreide begrafenisrituelen. Als iemand sterft wordt hij of zij gebalsemd en in doeken gewikkeld. Vervolgens is de persoon niet dood, maar 'ziek'  totdat de begrafenis plaatsvindt. Intussen wordt het lijk in een Tongkanan gelegd, dat is een oud traditioneel huis waaruit de klasse van de familie blijkt. Een arm gezin bewaart het lijk gewoon thuis. Dat kan maanden of tot zelfs wel een jaar duren, want daar moet veel voor gebeuren en veel voor gespaard worden. Alle familieleden moeten erbij kunnen zijn, er moeten tijdelijke huizen worden gebouwd om iedereen onder te kunnen brengen en er moet minstens een buffel en een aantal varkens worden geslacht. Een buffel kost heel veel geld, een  normale, niet al te grote buffel kost al zo'n 20 miljoen rupia's, maar een grote buffel met witte plekken (hoe meer, hoe beter) kan wel 100 miljoen kosten. Een gemiddeld salaris is rond de 2 miljoen.....
Families die komen horen iets mee te brengen, liefst iets van eenzelfde waarde als zij eerder ontvangen hebben bij een begrafenis. In de meeste gevallen wordt er een varken meegebracht. Dat varken wordt om een stok heen vastgebonden en schreeuwt natuurlijk moord en brand als het trots wordt binnengedragen. Op een gegeven moment liggen er zo tientallen varkens op de grond te spartelen en te krijsen terwijl de giften netjes worden ingeschreven.  Op dat  moment kwamen wij net aan. .... binnen 5 minuten waren we dus ook weer weg. We kunnen dit echt niet aanzien en aanhoren, vreselijk!
Wat wij in het westen doen is eigenlijk nog veel erger, die kleine stallen waar ze niet kunnen bewegen en in hun eigen stront liggen. De varkens hier hebben in ieder geval een beter leven gehad, maar dat wil niet zeggen dat we deze lijdensweg als een toeristische attractie willen bekijken.
Damita begreep er niks van, maar dat is haar probleem.
Ze heeft ons 2 dagen lang een en al graven en babygraven laten zien en er eindeloos over verteld terwijl wij ons wanhopig afvroegen of ze ook een 'Uit-knop'  had.
Sommige graven zijn al zo oud dat ze kapot zijn gegaan, her en der zagen we dan ook botten en schedels liggen. Alleen familie mag die botten en schedels herbegraven, maar ook dan moeten ze eerst een dier slachten.
Baby's zijn heilig totdat ze tanden krijgen. Als ze eerder sterven worden ze in een  boom begraven. Daar wordt dan een gat in gemaakt en daar gaat het  babylijkje in. Alle anderen gaan in een familiegraf en er wordt een Tau-Tau gemaakt, een pop die de persoon symboliseert. De katholieken maken zelfs een pop met een gelijkend gezicht van de overledene.

Dit hebben we dus 2 dagen lang aangehoord en zo  brachten wij onze 22e trouwdag door, luisterend naar verhalen over begrafenisrituelen....
Tussendoor hebben we nog een buffelmarkt en een gewone markt bezocht en een wandeling gemaakt, waarbij wij net zo'n tempo aanhielden dat Damita het net niet goed kon bijbenen en wij dus even van haar gekwek verlost waren!

We hebben wel haar advies opgevolgd om 's avonds bij Café Arras te gaan eten, waarschijnlijk de hipste tent van de stad, hier komen vooral toeristen en het was er prima toeven.

Morgen lekker raften en geen Damita meer. Jippie!!