Feliz Ano Nuevo!

...oftewel Gelukkig Nieuwjaar!!!!!!!

Vanuit Bayanmo vorige keer doorgereisd naar de bergen van de Sierra Maestra. Ons hotel heette Balcon de la Sierra en het was met recht een balkon. Onze kamer lag op een top met een schitterend uitzicht over de bergen. Zo´n mooi uitzicht hebben we zelden gehad en we waren er precies met zonsondergang. Alleen jammer dat ze er geen coctails maakten, zelfs geen Cuba Libre, ondanks dat ze zowel rum als cola in de bar hadden. Het was sowieso verder een vreemd hotel. Er was vrijwel niks te eten, we kregen wel de menukaart, maar een norse mevrouw zei op alles ´no´. Uiteindelijk een gebakken ei gegeten met rijst en bonen en salade uit een potje...
De volgende ochtend konden we geen gebakken ei krijgen maar wel een omelet.... Tja.
Het hotel lag zoals gezegd op een bergtop dus er was niet veel te beleven en het idee daar Oud en Nieuw te moeten doorbrengen met een biertje schrok ons toch een beetje af.
De volgende ochtend besloten heeeel snel de wandeling te lopen en vervolgens in de auto te springen, terug naar Bayamo.
Dus, we zijn in plaats van in 4 uur in 2,5 uur heen en weer gerend naar de voormalige Comandancia van Fidel Castro, uit zijn rebellentijd. Het voelde wel bijzonder om te lopen in de voetstappen van Fidel en Che!! En te zien waar ze gezeten hebben met hun leger van rebellen. Mooie omgeving ook. Het startpunt van de wandeling lag hoog in de bergen, we moesten er met een jeep naar toe. Een onwijs steile weg, 40 graden verschil, de hoogste weg in Cuba.
Na de wandeling alle spullen in de auto gesmeten en verrokken richting Bayamo, waar het hotel vol bleek te zitten, maar de receptionist wist nog wel een leuke Casa Particular in de buurt. En zo kwam Ramon ons ophalen bij de receptie en nam ons mee naar zijn huis. Een prima plekje, hartstikke leuke en superhartelijke mensen. Zijn vrouw heette Naomi, en er was ook nog een leuke papagaai die graag gekoppiekrauwd wilde worden en gewoon los rondvloog.

Oud en Nieuw in Cuba...
Iedereen blijkt dit thuis te vieren. Nu staan wel zoals jullie inmiddels weten overal alle ramen en deuren open, dus muziek klinkt overal. Af en toe was een huis zo vol dat de mensen op straat voor de deur dansten, en als we ze filmden of fotorafeerden nodigden ze ons meteen uit voor een glaasje rum, maar het was ons nog te vroeg op dat moment.
Eigenlijk zochten we een bar of zo, met muziek, maar dat was echt niet te vinden...
We hebben ons al zoekende een beetje heen en weer laten rijden in een paardenkoets, waarbij we een Charles Dickens gevoel kregen. Allemaal koetsen om ons heen, het geluid van de hoefijzers, een enkele fietstaxi, donkere straten met flarden van muziek, mensen in feestelijke uitdossingen.....Heel apart.
Om half 12 liepen we echter alsnog met onze ziel onder de arm door de straten, bang dat we met een biertje in ons Casa zouden eindigen op het Moment Supreme. Maar...om 10 voor 12 werden we zomaar ergens spontaan uitgenodigd om binnen te komen meevieren bij kompleet vreemde mensen, en dat hebben we toen maar van harte aangenomen. We kregen een glaasje wijn en een stuk varken aangeboden. Het glaasje wijn aangenomen, het stuk varken afgeslagen. De laatste dagen had ik al zoveel dode, en soms ook nog levende varkens over fietsen zien hangen en in kruiwagens zien liggen. Die beesten zijn hun leven in die periode echt niet zeker.... De meesten eindigen aan het spit. Letterlijk, een stok die bij de mond erin gaat en bij de kont er weer uitkomt. Brrr....helemaal herkenbaar vaken, met oortjes en al..
Om 24 uur omhelsde iedereen iedereen, dus wij zijn ook door iedereen omhelsd. Oma riep met felle ogen luidkeels Viva Fidel, Viva Raul, Viva Cubaaaaa en vervolgens klom de een na de ander op de spreekstoel om een kort toespraakje met de beste wensen over iedereen uit te storten. Ook ik heb het gestoelte moeten beklimmen en heb in het spaans gehakkeld dat ik geen spaans sprak en dat we uit Holland kwamen, kreeg daarvoor luid applaus, en nadat ik in het nederlands ´Gelukkig Nieuwjaar´ had geroepen kreeg ik nogmaals luid applaus.
Dat was het zo´n beetje. Geen vuurwerk, nog wel een glaasje en daarna werd ik platgeluld door oma die een glaasje teveel op had. Ik begreep er allemaal geen snars van dus om 1 uur zijn we toch maar naar huis gegaan waar we nog een biertje hebben gedronken.
Gisterochtend zijn we naar Santiago de Cuba gereisd en verwachtten we eigenlijk Het Grote Feest van de Revolucion mee te kunnen gaan maken. Dit jaar extra speciaal, het is namelijk de 50e verjaardag van de Revolutie.
Ook hier klonk overal muziek, soms hoorde je 5 soorten door elkaar, maar alles vanuit prive huizen.
We wilden de toespraak van Raul bijwonen maar kwamen, zoals vaker hier in Cuba, bedrogen uit. Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen werd het centrum uitgeveegd en het was onmogelijk er weer in te komen. met als gevolg dat er ook geen bar of terras bereikbaar was. Echt helemaal niks niemendal. Dus maar weer afgedropen naar ons Casa hier in Santiago, bij Jezus. De buurman van Jezus wist te vertellen dat er al een hele tijd geen boekingen meer mochten worden aangenomen in de hotels, en ook niet in de Casa Particulares in een staal van 250 m. rondom het centrum. Alleen genodigden hadden toegang en overal was politie. Dus hebben we het hier op de TV gezien, bij Jezus in de huiskamer.
Na het gebeuren mochten we wel weer de stad in, maar ook hier is het moeilijk om een leuk ´hangplekje´ te vinden met een lekker drankje, laat staan muziek. En dat in De Stad van de Muziek... We doen vast iets fout.
Maar kortom, van beide feesten hebben we dus weinig meegekregen, terwijl we er heel wat van hadden verwacht. We zagen overal dames met krulspelden in hun haar en in de koelkast van ons Casa in Bayamo stonden 2 blauwe en 1 roze taart klaar.
Soms zijn er wel plekjes die open zijn, amar dan lijken ze dicht.
Vandaag zouden we vanuit Santiago een wandeling maken, maar die is geannuleerd. We waren er al voor gewaarschuwd door SNP dat dat zo zou kunnen zijn ivm herstelwerkzaamheden aan de weg na de cyclonen. Echter volgens Jezus heeft het met gisteren te maken. Alle partijbonzen en genodigden moeten ook op excursie en dan is er voor ons geen plaats....We zullen we niet te weten komen wat de waarheid is.
Nu dus vrije tijd hier in de stad. Zojuist een uur op mijn beurt gewacht om te kunnen internetten. Ja, dat gaat allemaal niet zo soepeltjes hier.
Morgen gaan we naar Baracoa, helemaal in het oosten. Daar blijven we 3 nachten, maken we 2 wandelingen, en volgens mijn boekje zou daar ook internet moeten zijn. We zullen zien. Anders tot in Havana.

Wat ik nog vergeten ben te vertellen tot nu toe....

Tibi heeft op 1e Kerstdag een goede daad gedaan, hij heeft iemands leven gered door hem uit zee te redden. Een man met een astma aanval kon de boot niet meer inkomen en niemand van de bemanning had dat door. Gelukkig stond Tibi op het juiste moment op de juiste plek.

Verder rookt Tibi hier bijna elke dag een sigaar.....een Puro of een Purito. Hopelijk maakt hij daar geen gewoonte van voor thuis....

Het valt op dat de mensen hier echt afhankelijk zijn van hun paarden en hun ossen. Maar vooral van hun paarden. Ze staan ook overal geparkeerd met een touwtje om hun nek. Of ze zijn hard aan het werk. Draven voor de koetsen en de karren...zodra je er eentje aait voelt men zich wel geroepen om te vertellen hoe het paard heet. De meesten heten Dorado, een enkeling heet Caramello, Mariposa of Havanero.
Tijdens het rijden lieten ze ons trouwens steeds galopperen over de meest onwaarschijnlijk stenige paden. Dat zouden we thuis echt niet in ons hoofd halen met onze dieren. En op een zacht pad moesten we stappen, daar was galop volgens hun gevaarlijk, dat was te ´glad´..... ´t Is maar wat je gewend bent als paard!

Mijn kaart is op, dus...
Liefs en tot de volgende keer!!!
Tibi en Yvonne